Column: Leve de lach

7 december 2011

Dennis Oomen is leraar op basisschool De Stuifhoek in Made en volgde de opleiding Pedagogische Tact. Regelmatig schrijft hij columns over het werk met zijn kinderen. In deze column is zijn pedagogische tact voelbaar als hij merkt dat het even niet goed gaat met Ellen.

Regelmatig houd ik 1 op 1 gesprekjes met de kinderen uit mijn klas. Zo ook met Ellen. Ellen vertelt me dat ze momenteel lekker in haar vel zit en dat ze blij is met haar nieuwe contacten binnen de klas. De meeste kinderen kijken enorm tegen haar op. Ze ziet er hip uit en tevens erg zelfverzekerd. Toen ik haar moeder die vrijdagmiddag aan de telefoon had, met een vraag over een bezoek aan het plaatselijke verzorgingstehuis, bleek echter het tegenovergestelde waar. Ellen was de afgelopen week al een paar keer huilend thuis gekomen. Moeder vertelde dat Nadia, haar hartsvriendin, erg lelijk doet omdat Ellen met anderen omgaat. “Dat kan Nadia niet verkroppen”.

Op maandagochtend nodig ik Ellen opnieuw uit voor een gesprekje. Een en ander wordt me duidelijk en ik stel voor om Nadia erbij te roepen. Met samengeknepen billen stemt Ellen in voor een gesprek. Wanneer Nadia bij Ellen aan tafel komt zitten in de aula vliegen al snel de wederzijdse verwijten over en weer. N: “Jij scheld me uit”, E: “Jij loopt al weken voor me weg”, N: “Jij zet een vraagteken op de msn”, E: “Jij blokt me op Habbo Hotel”, N: “Jij liep vier weken geleden ook al niet met me mee naar huis”, E: Jouw moeder reed bijna over mijn tenen bij het oversteken”. Het irritante geluid van de zoemer maakt plotseling een eind aan het gesprek waarna binnen een mum van tijd de aula volstroomt met overblijfkinderen. Ik stel voor dat we het gesprek die middag voort zullen zetten.

Tijdens een uitzending van Rondje Nederland nodig ik de twee kemphanen uit voor het vervolg van het gesprek. Wanneer ik ze vraag waar we gebleven waren blijft het opvallend stil. Ik besluit rustig af te wachten totdat een van de twee meiden het woord neemt. Dat gebeurt een hele lange tijd niet. Wanneer ik, tijdens de stilte die volgt, naar Ellen kijk zie ik dat ze rood aanloopt.  Nadia heeft ondertussen vochtige ogen gekregen. Het blijft stil, maar niet voor lang…                                       

Wanneer de beide dames uiteindelijk elkaar aankijken houden ze het niet meer en proesten ze het beide uit van het lachen. Ellen valt  bijna van haar stoel en Nadia’s tranenstroom lijkt nu niet meer te stoppen.         

Over twee weken spreken we weer af. Same time, same place…

 Dennis Oomen, leerkracht op De Stuifhoek in Made.

Foto: Rikie van Blijswijk