Column: ‘Laura verstaat het vak’

18 februari 2015

Ik weet het even niet. Ik voel me niet fijn. Hou me alsjeblieft even vast. Dit is niet wat kinderen zeggen, maar soms wel bedoelen. Om dat te zien, moet je het kind verstaan. Laura is zo’n leerkracht.  Een bijdrage van Laika Cortenbach, voormalig schoolleider van OBS Uilenspiegel.

Casper is één van de kinderen die dit schooljaar is gestart op onze school. Hij is 4 jaar oud en geboren in Polen. Sinds kort woont hij met zijn beide ouders in Nederland. Hij heeft geen broertjes of zusjes. Hij is niet naar een kinderopvang of peuterspeelzaal geweest. Zijn vader vindt het tijd worden dat hij naar school gaat en dat hij met andere kinderen kan spelen. Dus komen ze op een dinsdagochtend met z’n drieën de school ingelopen om dat te regelen. Vader spreekt redelijk Nederlands, moeder en Casper niet.

Na een kennismakingsgesprek en rondleiding door de school spreken we af dat Casper meteen kan starten in groep 1/2. Hij zal de volgende dag samen met zijn vader in de kring aansluiten. Wanneer het ochtend is, zijn beide ouders er bij. Casper zit bij vader op schoot. Vader vertelt in het Pools aan hem  wat er gezegd wordt en wat er in de klas allemaal gedaan kan worden. Laura ziet dat het belangrijk is voor hen alle drie. In gezelschap van zijn ouders maakt ze steeds contact met Casper en leren ze elkaar een beetje kennen. Na een aantal ochtenden, afgewisseld door vader en moeder, wordt afgesproken dat hij ook even zonder zijn ouders in de klas blijft.

Wanneer Casper zonder zijn ouders in de groep is, blijft hij dicht bij Laura. Heel dicht. Vanuit deze plek verkent hij voorzichtig het klaslokaal. Eerst in de kring, daarna andere speelplekken. Ze geeft vertrouwen, stimuleert hem en ontvangt hem steeds weer bij zich.

De momenten in de klas gaan goed. Het is zover dat Casper zonder ouders op school blijft. Bij Laura en zijn klasgenoten. Wanneer vader gaat vindt hij dat moeilijk. Zij houdt hem vast. Ze ziet dat ook vader het er moeilijk mee heeft. Wanneer Casper al snel rustig is, komen ze hand in hand naar mij toe en vraagt ze aan mij om vader even te bellen. “Ik merkte dat vader overstuur was toen hij ging. Het is fijn als hij weet dat het goed gaat met Casper”

Als ik Laura de dagen hierna buiten de klas zie, dan is dat met Casper aan de hand. Of tijdens de pauze in de koffiekamer bij haar op schoot. Hij voelt zich nog niet veilig buiten de klas en heeft haar hard nodig. Er zijn momenten dat het zo spannend is dat hij zich met zijn wang tegen de wang van haar drukt. Dat mag. Dat kan. Dat is goed. Laura heeft geduld. Dat voelt Casper. Dan komt er een moment dat hij zich vertrouwd genoeg voelt om verder van haar af te gaan, om te gaan ontdekken. Steeds vaker, steeds verder, steeds langer. Ik zie dat Laura daar van geniet. Ze is zo  trots op hem. Ze ziet de enorme ontwikkeling die Casper maakt.

Laika Cortenbach is tegenwoordig schoolleider van basisschool de Ranonkel