Column: 'Ik begrijp de zoektocht wel....'

17 september 2013

Anne-Krista Blom bezocht een van de eerste Onderwijscafé en klom direct in de pen. Het kind verdient onze aandacht, ook in onszelf. Dit is haar bijdrage.

In mijn trainingen heb ik mensen zien komen en gaan. Volwassenen.
Ik train ze in verschillende facetten van leiderschap en communicatie. Dat vraagt een stap in persoonlijke ontwikkeling. En wat blijkt? Om een stap te zetten, moet iedereen terug naar de kern, naar het kind in zichzelf.

Als je  er niet te serieus over nadenkt is het eigenlijk best grappig: ‘Persoonlijke Ontwikkeling’ begint bij een zoektocht naar dat wat we ergens onderweg op ons levenspad zijn kwijtgeraakt.

Een gegeven dat heeft geleid tot mijn eigen levensopdracht: ‘Hoe kan ik een bijdrage leveren om kinderen, kind te laten zijn, in plaats van dat ik ze op hun veertigste weer ga help op zoek te gaan naar het kind in zichzelf.’
Mijn kinderlijke nieuwsgierigheid blijkt een handig hulpmiddel. Spontaan komen vragen in mij naar boven als: Wat gebeurt er in ons leven waardoor wij het kind in onszelf kwijtraken? En waarom willen we er weer zo graag contact mee?

Wat representeert een kind eigenlijk?
Ik stelde die vragen aan mijn omgeving. En er volgde een opsomming:
een kind is open, eerlijk, vertrouwen, nieuwsgierig, enthousiast, levenslustig, energiek, speels, spontaan, expressief, creatief, ondoordacht, dankbaar.
Wanneer ik dezelfde vraag stelde over het beeld van ‘een volwassene’, volgt er een opsomming waarin deze kernmerken zijn verdwenen of daar haaks op staan. Betekent dit dat we allemaal veranderen in gesloten mensen, zonder vertrouwen, niet nieuwsgierig en enthousiast, minder energiek en levenslustig, speels en spontaan, niet meer expressief en creatief, zeer doordacht en ondankbaar?
Ik begrijp onze zoektocht en verlangen wel..

Anne-Krista Blom, praktijk Natuurlijk Anders.