Charlotte en haar pestmissie: 'Maak alle kinderen onderdeel van een oplossing, niet van het probleem'

1 mei 2015

Negen jaar was Charlotte Broekhuizen toen ze voor het eerst tante werd. Dolverliefd was ze op het prachtige, blonde mannetje dat haar Nonn noemde. En voor haar neefje was ze de mooiste en liefste tante van de hele wereld. Hij zag haar als zijn oudere zus, die stond voor eerlijkheid en innerlijke schoonheid. 'Maar als ikzelf in de spiegel keek, zag ik een verloren meisje, dat doodongelukkig was, die zichzelf de vraag stelde wat ze nog op deze wereld deed.' Een blog van een jonge, gepassioneerde vrouw, die inmiddels haar antwoorden en betekenis heeft gevonden.


In groep vier belandde ik, als zevenjarige, in een nieuwe omgeving. Door een verhuizing kwam ik terecht in een nieuwe klas. Als ik mijn zus mag geloven, was ik op dat moment een 'spring in ’t veld’, tikkeltje bijdehand en vrolijk. Ik zag de wereld als één groot avontuur, en elke morgen wandelde ik fluitend en zingend de trap af. Eén groot feest was het, zou je zo denken.

Ik was zeven jaar toen ik het woord eenzaamheid begon te begrijpen.
Ik was acht jaar toen ik dagelijks huilend terug naar huis liep.
Ik was negen jaar toen ik dacht dat het bed een goede schuilplaats was.
Ik was tien jaar toen ik liever alleen wilde zijn.
Ik was elf jaar toen ik niet meer wist wie ik was
Ik was twaalf jaar toen ik in een stille depressie terecht kwam
Toen ik dertien jaar was, stelde ik mezelf de vraag wat ik nog op deze wereld deed.

Ik ben niet het enige gepeste kind dat zo opgroeide. Zo groeiden wij op met het idee dat we het met niemand konden delen. Als je het al vertelde reageerde volwassenen reactief door zelf actie te ondernemen, wat zeer onveilig aanvoelde. Van jongs af aan krijgen we te horen ‘sta op voor jezelf’. Maar leg mij eens uit hoe je voor jezelf kunt opstaan, als je niet meer weet wie je werkelijk bent?

Uiteindelijk ruilde ik mijn identiteit in om erbij te horen. In stilte leed ik. Net zoals alle kinderen die we opeens in het nieuws zien verschijnen, omdat ze uit pure wanhoop een ander kind neersteken of zelfmoord plegen. Dit kan toch niet waar zijn?! Toch wel. En weet u waarom? Omdat deze kinderen niet gehoord worden. Wij zijn blijkbaar als maatschappij niet in staat om deze kinderen een stem te geven en te helpen. Nee, we gaan vingers wijzen en straffen.
Laat mij u helpen. Luister naar deze kinderen. Nee, beter gezegd, luister naar ALLE kinderen.

Kinderen vergelijk ik wel eens met een nieuw a4 blad. Elk kind wordt geboren met een blanco blad. Door opvoeding en ervaring wordt er dagelijks op het blad geschreven. Voornamelijk normen en waarden. Maar ook nare ervaringen vormen woorden op het blad. Een van mijn pesters had het woord ‘ik mis mijn papa in de hemel’ op haar blad. Naast dat woord stond 'eenzaamheid en jaloezie'. Jaloers op de kinderen die wel uit een warm gezin komen en niet gebroken. Ik kwam uit zo’n gezin. Dat wist zij ook. En daar begon het allemaal mee.

Als wij onze a4’tjes toentertijd naast elkaar hadden gelegd, hadden we als gezamenlijk vertrekpunt ‘eenzaamheid’ kunnen omcirkelen. Was er toen maar iemand die dat ons had kunnen uitleggen. Was er toen maar iemand die een pen pakte en woorden toevoegde. Woorden zoals ‘wat is respect hebben voor elkaar?’, elkaar leren begrijpen, elkaar omarmen… Had toen iemand maar handvatten gegeven door alleen maar te luisteren. Naar ons allebei.

Sinds een aantal jaren ben ik geen slachtoffer meer. Ik ben gaan opbouwen door eerst verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen leven, doelen vast te stellen, ervan uit gaan dat iedereen iets doet met een reden, eerst gaan begrijpen om dan begrepen te worden, samen te werken en uiteindelijk mezelf steeds opnieuw uit te vinden. Liever een imperfecte leider dan een perfecte toeschouwer. Nu werk ik als ervaringsdeskundige in mijn eigen organisatie HeldenZijn.

Uit theoretisch onderzoek blijkt dat zij - dat andere meisje met het andere a4’tje - net zoveel kans heeft op depressie, angsten en paniekaanvallen. Wie is nu eigenlijk het slachttoffer? Volgens mij zijn we dat beiden.

In de aanloop van het lanceren van mijn website en training, belt een moeder mij op. Een moeder van een jonge zoon. Zes jaar was hij, toen hij werd opgenomen in het ziekenhuis met psychische klachten en last van zijn buik. Nog nooit eerder had hij verteld, dat hij dagelijks werd gepest en werd geslagen in z’n buik. Hulpeloos moet ze zich hebben gevoeld, dat zij niet in staat was haar eigen jongen te beschermen. Nu, een aantal jaren later, coacht zij kinderen die worden gepest, één op één. In plaats van passief of reactief te reageren, is zij proactief aan de slag gegaan om haar eigen kind en dat van anderen te helpen. Kinderen willen zich aan ‘hun’ held optrekken. Laten wij dan die helden zijn, en het goede voorbeeld geven door een veilig klimaat voor hen te creëren. Een klimaat waarin iedereen zijn of haar verhaal eerlijk mag delen, zodat er met elkaar een oplossing kan worden bedacht. Ongeacht of je nou een meeloper bent, aanmoediger, pester of gepeste. Laten we helden zijn, net zoals deze bijzondere moeder, die in mijn ogen een held is.

Kinderen moet je niet toespreken, maar aanspreken. Het kan toch niet waar zijn dat wij als maatschappij, niet in staat zijn om gewoon te luisteren en mee te denken? Laten we alle kinderen onderdeel maken van de oplossing, en niet van het probleem. In mijn optiek hebben alle kinderen de kracht om te veranderen. Maar geef ze een stem. Niet alleen het gepeste kind, maar elk kind. Wanneer alle kinderen een stem krijgen en eerlijk hun verhaal durven delen, kunnen we ze helpen en handvatten geven. Laten we meedenken met elkaar, in plaats van straffen.

Ik heb nooit een stem gehad. Nu laat ik me horen en wil ik alle kinderen een stem geven. Mijn persoonlijke missie met www.heldenzijn.nl?
Geef alle kinderen de kracht en inspiratie om de maatschappij te veranderen, van nar naar held.

Sta op, luister en denk mee. Bezoek wekelijks mijn blog en laten we samen praten en werken aan oplossingen.

Charlotte Broekhuizen is oprichtster van HeldenZijn, een anti-pestplatform en programma voor álle kinderen. Wij geven trainingen aan kinderen met als doel het voorkomen en verminderen van pesten. Wij zijn toegewijd aan het opbouwen van een anti-pest gemeenschap, het verbinden van kinderen en het creëren van positieve, sociale verandering in heel Nederland.