Ashley ontroert de klas met een presentatie over kanker: ’Het is een prestatie van Ashley, maar ook van de klas’

4 september 2015

Als Ashley aangeeft een presentatie over kanker te willen doen, vragen zowel haar leerkracht Stefan Terpstra als haar vader haar of ze het wel zeker weet. Maar het meisje is vastbesloten en gaat voor de klas staan. Uiteindelijk toont niet alleen zij haar kracht, maar de hele klas.

Op school hebben de twee klassen die ik Nederlands geef, presentaties gehouden. Ik heb de leerlingen aangegeven hoe ze deze presentaties moesten voorbereiden en eigenlijk als enige restrictie geven: je mag je presentatie overal over houden, behalve over je huisdier.

De klassen hebben heel wat mooie, goede en leuke presentaties aan zich voorbij zien trekken, over een veelheid aan onderwerpen die de leerlingen bezighoudt. De presentaties gingen over boogschieten, de kindertelefoon, de tv-kantine (erg leuk), homoseksualiteit, dyslexie, noem maar op. De presentaties werden vaak in tweetallen uitgevoerd, een enkele keer alleen.

Ashley, uit mijn mentorklas, wilde haar presentatie houden over kanker. Ik wist meteen waarom. Ze heeft drie jaar geleden, toen ze 9 jaar oud was, haar moeder verloren aan baarmoederhalskanker. Wat een moed is er voor nodig om daar je presentatie over te houden!

Ik vroeg of Ashley het zeker wist, want het is een erg persoonlijk onderwerp om over te vertellen. Ze was vastbesloten. Ashley heeft met hulp van thuis de presentatie voorbereid. Ook hebben ze het in het gezin er veel over gehad, want thuis zeiden ze ook: ‘Weet je het wel zeker?’

De dag van de presentatie was daar. Ik bood Ashley aan dat ik de klas zou vertellen waar de presentatie over ging, niet iedereen wist wat er gebeurd was. Op deze manier hoefde ze dat niet zelf te doen, wat het iets makkelijker maakte.

Daarna nam Ashley het over en moest ze meteen huilen. Een van de meiden van de klas ging naar haar toe; de klas was stil, lief en onder de indruk. Daarna vermande ze zich en gaf ze een fantastische presentatie over baarmoederhalskanker. Wat was ik trots.

Een aantal leerlingen in de klas moest na afloop ook huilen. De meeste jongens van de klas zijn minder handig met emoties en konden dat niet. Wel hadden ze aandacht voor elkaar. Ik pinkte ‘stiekem’ (iedereen zag het) een traantje weg, voelde me kwetsbaar, maar ook daar was ruimte voor. De les had nog 15 minuten moeten duren, maar we hebben niks meer gedaan, behalve met elkaar gepraat over de presentatie.

Wat een fantastische ervaring was dit voor de klas. De sfeer was veilig, de leerlingen durfden iets van zichzelf te laten zien. Het is een prestatie van Ashley, maar ook van de klas. En ik was ook trots op wat de klas en ik bereikt hebben. Dat dit kon. Onvergetelijk.

‘s Avonds heb ik Ashley’s vader een mailtje gestuurd over de presentatie en hoe het gegaan was. Ik had snel antwoord terug. Haar vader zei dat Ashley er aan toe was om om te praten over alles wat er gebeurd was en natuurlijk dat hij ook zo trots was.

Stefan Terpstra is muzikant en docent muziek en Nederlands.