Als ‘The Sims’ huiswerk wordt

20 januari 2012

Wat hebben games met Mozart, rock ’n roll en romans gemeen? Alle drie zouden ze leiden tot verloedering van de jeugd. Het zou afstompen, en de jeugd vormen tot duivelsaanbidders die zich niet meer aan de wet zouden houden. Dit is enorm mee gevallen. Games zouden het onderwijs zelfs een grote les kunnen leren: leren is namelijk leuk wanneer het intellectueel uitdagend is. Dit artikel van Marco Visscher verscheen eerder in ODE Magazine.

Piepend en krakend valt de deur dicht. O nee! In het slot? Even controleren... Nee, gelukkig, de deur gaat gewoon weer open... Dan maar opnieuw proberen bij die ladder te komen. Via dit smalle gangetje misschien? ... Nee, loopt dood.

Vijftien kinderen tussen 9 en 11 jaar zitten gebiologeerd te staren naar het scherm, waarop het avonturenspel Myst III: Exile wordt geprojecteerd. In hun midden zit Tim Rylands, de populairste leraar op de kleine basisschool Chew Magna, in het gelijknamige dorp, vlakbij Bristol in het zuiden van Engeland. Nog eenmaal beweegt hij zijn draadloze muis langs de donkere wanden van een holle bergwand. Dan zegt Rylands: ‘Okee, schrijf nu op waar we naartoe moeten om de ladder te vinden. Wat kom je tegen? Wat maak je mee op je reis?’ Even later is alleen het driftig krassen van pennen te horen.

Rylands heeft een manier gevonden om schrijven leuk te maken. Lichten uit, gordijnen dicht, computer aan. Myst is een prachtig ontworpen gameserie die zich afspeelt op een mysterieus verlaten eiland waarop je eindeloos kunt navigeren. Volgens Rylands roept het visueel rijke landschap de creativiteit van zijn leerlingen op.

Dat is ook aantoonbaar. Van de kinderen tussen 9 en 11 jaar haalt in Engeland gemiddeld 75 procent het zogeheten ‘vierde niveau’ in lees- en schrijfvaardigheid (spelling, grammatica, woordkennis, et cetera). Op Chew Magna lag dat percentage in 2000 op 77 en vier jaar later was dat al 93 procent. Vooral jongens – die het doorgaans op dit onderdeel afleggen tegen de meisjes – boeken enorme vooruitgang. Zij scoren inmiddels 100 procent, gestegen van 67 procent in 2000.

Nolan Bushnell zou hebben gewild dat zijn kinderen een leraar als Tim Rylands hadden gehad. Hij vindt het huidige onderwijs ouderwets. ‘Wanneer jongeren op school komen, wordt hun leven vol moderne technologieën uitgezet. Dat wekt verveling en weerzin. Een docent met een krijtje voor een schoolbord is meestal niet erg boeiend.’

Bushnell heeft recht van spreken. Hij heeft acht kinderen die hij heeft zien opgroeien en gaandeweg is hij teleurgesteld geraakt in het onderwijs. Scholen en leraren hebben zich, volgens hem, te weinig aangepast aan de veranderingen in de wereld. Lees verder

Dit artikel  van Marco Visscher verscheen eerder in ODE Magazine, september 2006. En werd door Martin Dogger opgemerkt.