'Als je steeds terugkijkt en bang bent om te vallen, zie je nooit wat er voor je ligt'

11 mei 2021

'Je hebt het verloren, maar hier heb je de moed weer terug. Vertrouw op wie je bent, zet je hart open en begin opnieuw.'  De ogen van het hert werden groter, maar haalden het niet bij die van de kauw. 'Ga snel',  ging ik verder, 'en laat de twijfel je niet halen.' Linda Wispels is leerkracht in het basisonderwijs en volgde onlangs het ontwikkeltraject Pedagogische Tact. Ze schreef naar aanleiding daarvan onderstaande fabel.

Het stormde. Woelig water, ferme wind. Harder dan het ooit gedaan had in mijn hoofd. Ik schudde en wreef, maar de storm hield aan. Verward hield ik me vast aan de stam van een oude eik.

'Ga maar even liggen', klonk een wijze stem uit het bladerdek. Even hoopte ik dat hij de storm aansprak, maar ik wist dat de uil zijn woord tot mij had gericht. Weifelend zocht ik een plekje, niet ver van de oude boom. De uil kwam dichterbij.

'Een storm kan je angst aanjagen. Omdat je weet dat alles anders wordt.' De uil draaide zijn hoofd. 'Niets behoudt zijn plek, alles verandert en dat maakt dat het niet meer zo zal zijn als dat het was.'

Ik keek naar de uil en was blij dat hij bij me was. 'Maar kijk met andere ogen', vervolgde de uil, 'en weet dan dat je er opnieuw naar kunt kijken. En dat dat goed is.'

Ik knikte en de storm ging naast me liggen.

Niet lang daarna werd ik wakker van het felle zonlicht en de rust die was teruggekeerd. Naast me zat de kauw, zoals hij dat altijd deed. Hij staarde in het niets. 'Kauw', begon ik, 'het heeft vannacht gestormd en ik denk dat nu alles anders is.' Even twijfelde de kauw. 'Misschien blijft alles hetzelfde, maar kijk je er anders naar.' Ik schudde mijn hoofd en voelde de storm.

'Ik laat het je zien kauw, meer dan ooit heb ik het scherp.'

Niet lang daarna vond ik opnieuw het pad wat me door het bos zou leiden. In het drassige zand meende ik de grote voeten van het nijlpaard te zien en daarnaast ontdekte ik de ferme tenen van de giraf. De kauw vloog boven me, zoals hij dat vaker deed. Van een afstandje voelde ik zijn blik en zonder ook maar naar boven te kijken, wist ik dat ik het moest zien te duiden.

Nog voor het geijkte pad het bos had bereikt, sloeg ik af. Terwijl ik me probeerde staande te houden tussen alle takken en stronken, klonk er gemopper van boven.
'Je deed het altijd zo. En altijd was het goed.'

Ik keek naar de kauw en hij voelde als een spiegel.

'Juist daarom kauw, juist daarom moet alles anders.'

Een krakend geluid stak op en ik keek om me heen. De wind voerde het geluid weg en ik wist even niet waar ik het zoeken moest. 'Daar', fluisterde de kauw en midden op een gifgroene varen ontdekte ik de kameleon. 'Het is een kunst om het los te laten, maar het is de enige manier om iets nieuws te beginnen.' Ik wist dat de kameleon recht van spreken had. 'Niets is moeilijker dan jezelf te veranderen.' Ik sloot mijn ogen, dacht aan het pad dat ik was ingeslagen en slaakte een zucht van zekerheid.

Toen ik mijn ogen opende, keek ik recht in de reebruine ogen van een rank hert. De angst en de onmacht waren onderdeel van haar geworden en het leek alsof ze haar lot in mijn handen legde.

'Pak het aan en los het op!' drong de kauw aan en ik wist dat hij doelde op het overnemen van haar probleem.

Voorzichtig zette ik enkele stappen in de richting van het hert. Ik voelde in mijn zakken en wist dat ik het ergens had. 'Hier', zei ik vastberaden. 'Je hebt het verloren, maar hier heb je de moed weer terug. Vertrouw op wie je bent, zet je hart open en begin opnieuw.'  De ogen van het hert werden groter, maar haalden het niet bij die van de kauw. 'Ga snel',  ging ik verder, 'en laat de twijfel je niet halen.' Het hert snoof, knikte haar hoofd en keerde zich om om het bos in een draf te verlaten.

'Zie je kauw, met het teruggeven van de moed verjaag je de angst.' De kauw keek voor zich uit, op zoek naar het beeld dat hij herkende.

Het pad leidde me verder het bos in. Ik keek naar beneden om zo te voorkomen dat ik zou struikelen over alles wat er op mijn pad kwam en naar achteren om te zien of de kauw me wel zou volgen.

'Als je steeds terugkijkt en bang bent om te vallen, zie je nooit wat er voor je ligt', mijmerde een zachte stem. Ik keek naar boven en vond de felle kleuren van de kolibrie.

Ik liet een traan, want ik had hem zo gemist.

'Ook al ben ik weg, ik weet dat ik in je doen en laten zit. Dat ik aanwezig ben in je achterhoofd en dat ik jouw intentie vorm. Neem al het goede met je mee, leer van hetgeen je anders had willen doen en kijk vooruit!'

Ik luisterde naar de woorden van de kolibrie en ik wist dat hij gelijk had. Ik keek en zocht hem opnieuw, maar hij was alweer verdwenen voordat ik er erg in had.

Met een groter hart dan voorheen en met liefde zo groot als ik zelf was, vervolgde ik mijn pad.

Ik ontmoette de mier, de vos en de zwaluw. Ik groette de raaf, de pauw en de leeuw. En overal liet ik een beetje verbondenheid achter. Niet omdat ik slordig was en het steeds verloor, maar omdat ik zeker wist dat dat hetgeen was dat nodig was om iets sterker te maken.

Dat verbinden de kracht van verstevigen was. Dat het zorgt voor vertrouwen en loyaliteit. Dat het maakt dat je naar elkaar kijkt en dat je elkaar niet meer los zal laten. Dat eenzaam niet meer bestaat en je diep van binnen weet dat er altijd iemand is. Iemand die met liefde naar je kijkt en je waardeert in je hele zijn. Die niet oordeelt over je verleden, je heden of je toekomst. Die niet afrekent of misgunt. Maar iemand die jou ziet, in alles wat je bent. Die je kwaliteiten erkent, die zijn blik heeft opengebroken, zodat hij ook jouw hart kan openen. En dat dat hart dan openstaat voor liefde van een ander. Zodat jij een ander ook met andere ogen kan zien, waardoor liefde niet stilstaat, maar wordt doorgegeven. Voor altijd gedeeld en gevierd wordt.

Ik keek om me heen, maar de kauw was verdwenen. 'Kauw', probeerde ik nog, maar zijn beeld herkende ik niet meer. Even was het stil.

'Je hebt gezocht en het gevonden', klonk het ineens van binnenin. De kauw stopte even en begon opnieuw.

'Je hebt je bestemming gevonden en dat maakt dat je dieper geworteld bent dan ooit tevoren.'

In alle rust hoorde ik de kauw aan en voelde me aardden in het mulle zand.

'Nu kan je verder, maar laat de wortels je nooit vastzetten. Het is goed om het nooit zeker te weten. Vergeet niet te twijfelen.'

Ik glimlachte naar de woorden van de kauw, sloot mijn ogen en wachtte op een bries. Maar er kwam niets. Het was windstil.

Linda Wispels is basisschoolleerkracht en volgde onlangs het traject Pedagogische Tact: https://nivoz.nl/nl/pedagogische-tact-pt