'ADHD + medicijn = de oplossing... Was het maar zo simpel!'

24 september 2014

'ADHD + medicijn = de oplossing... Was het maar zo simpel! Iets meer dan een jaar geleden schreef ik mijn eerste blog waarin ik de zoektocht naar de juiste medicatie voor mijn zoon Kris, inmiddels 5, beschreef. Er ging destijds geen dag voorbij zonder dat er potloden, pennen en scharen door de klas en door ons huis werden geslingerd. Na een intensieve zoektocht ging Kris naar het speciaal onderwijs en startte hij met het slikken van medicatie. Mattijs Jansen, vader van Kris, blogt over de gevolgen.

Het afgelopen jaar was misschien nog wel zwaarder dan de jaren daaraan voorafgaande. Ondanks dat uitbarstingen van geweld afnamen tot enkele keren per week had de spanning zijn tol al geëist in de drie jaar daarvoor. Ons gezin begon langzaam uit elkaar te vallen. Onze dochter trok de spanning niet meer en de relatie tussen mijn vrouw en mij kwam onder druk te staan. Wat we ook deden en hoeveel tijd en energie we ook in onze kids en elkaar staken… het leverde nét niet voldoende rendement op om het idee te krijgen dat er iets werd bereikt.

We riepen hulp in voor onze dochter. Tot onze schaamte bleek ze ADD te hebben. Iets wat we hadden moeten herkennen als we niet zo druk waren geweest te voorkomen dat we als gezin uit elkaar zouden vallen. Het verwerken van dit moeilijke nieuws deed ik door het schrijven van een nieuw blog. Gaat medikinet, een medicijn ter ondersteuning van haar klachten, dan misschien helpen? Omdat de spanning echter alleen maar toenam in het gezin en er op een gegeven moment bij elke rebound een escalatie van geweld plaatsvond, hebben we in overleg met de psychiater besloten andere medicatie te gaan proberen voor Kris. Een langwerkend medicijn leek de beste oplossing. Als eerste probeerden we medikinet. Dit bleek op geen enkel vlak hulp te bieden aan Kris. De eerste dagen op school gingen volledig fout en ook thuis was het duidelijk dat dit niet ging werken.

ADHD + medicijn = de oplossing... Was het maar zo simpel! Na een tussenpoos van enkele maanden met een iets hogere dosis methylfenidaat zijn we overgeschakeld op een ander langwerkend medicijn strattera geheten. Dit werkte in eerste instantie geweldig. Elfhonderd euro moesten we er weliswaar per jaar voor neertellen, maar als het zou werken dan vonden we daar wel een potje voor. Zelfs opa en oma trokken de portemonnee om Kris de rust te gunnen dat hij nodig had. Op langere termijn bleek echter alleen de combinatie strattera en methylfenidaat een goed resultaat te geven. Dat was wat te veel van het goede. Dus gingen we weer terug naar de psychiater… Het medicijn dexamfetamine dan misschien? Er volgde een korte periode met veel ruzie en geweld. Kris was inmiddels gewend geraakt aan de mix strattera/methylfenidaat. Toch startten we met dexamfetamine.

En vanaf dag één was Kris een ander kind. Zelfs bij de kleine dosis waarmee we startten, was er een omslag. Bij een iets hogere dosis was het resultaat duidelijk: dit kon wel eens gaan brengen waar we al jaren naar op zoek zijn! Kris ervoer emoties op een heel andere schaal. Verdriet, blijdschap, boosheid en teleurstelling. Alles moest hij opnieuw ervaren. Op zijn typisch analytische manier van denken ging hij daarmee aan de slag. Hij kon feilloos aangeven dat hij verdriet voelde en dat hij moest huilen (wat hij dan ook deed) maar dat de logica waarom hem niet helemaal duidelijk was. Frustraties of boosheid kwamen nog steeds voor maar nu zonder escalatie met geweld.

ADHD + medicijn = de oplossing... Was het maar zo simpel! Want op andere vlakken zien we ook een heel andere Kris. Waar hij voorheen regelmatig in z’n iphone of onze ipad dook om tot rust te komen, zien we nu een Kris die gaat spelen. Kris maakt loom-armbandjes en -kettingen. Hij kijkt mee met een film en vindt het geduld om met z’n zus te spelen. Hij gaat zonder strijd naar bed en doet opeens dingen als de vloer dweilen of z’n eigen spullen opruimen. Elke dag verbaasde hij ons weer! Het voelde bijna als een normaal gezin. Een gezin waarin mijn vrouw en ik ook tijd voor elkaar hadden in plaats van constant bezig waren elke beweging in de gaten te houden en elk beetje gedrag te analyseren. Kortom: vrede in huis!

Onze dromen voor de toekomst? Op de korte termijn vooral dat de weg die we ingeslagen zijn niet doodloopt. Dat de rust in ons gezin blijvend is. en op lange termijn dat Kris op school ook gaat groeien en dat hij welkom zal zijn op het voortgezet onderwijs. In mijn eerste blog schreef ik dat ik zou willen dat de wereld mijn zoon ziet zoals ik hem zie: een creatief meesterbrein dat verschrikkelijk veel van zijn familie houdt en met de juiste medicatie en begeleiding een fantastische toekomst tegemoet kan gaan. Onderwijs, ik ga ervan uit dat hij deze kans krijgt!

Mattijs Janssen is vader van Emely (13) en Kris (bijna 9). Hij is projectleider bij @RijnjaProjects Amsterdam Sloterdijk.