Wilma's blog: 'Niet mijn probleem'

26 december 2011

Kleine verhalen maken het bijzondere van kinderen en onderwijs zichtbaar. Wilma van Esch schrijft over haar onderwijspraktijk. Deze column 'Niet mijn probleem,  verscheen eerder  op haar eigen blog . Ze  is o.a. verbonden aan het Expertisecentrum EGO .

Het is een herfstachtige oktoberdag: guur, kil en regen. Ik breng mijn zoontje naar school. De hele school gaat op schoolreis: in grote bussen naar de dierentuin. Op het plein is het een drukte van jewelste. We zijn net nieuw hier, vanaf het hek kijk ik hoe mijn zoontje zijn weg baant naar zijn klas toe.



Er staat een groep jongens hard schreeuwend bij elkaar. Ik schat groep 7. Een juf met een leerlingenlijst in de aanslag kijkt, telt en schrijft. Een jongen komt naar hen toe gelopen. Zijn zool flapt onder zijn schoen vandaan. Hij loopt op zijn sok. Zijn klasgenoten hebben hem gezien. De jongen lacht en flappert nog een paar keer zijn zool omhoog. De leerkracht kijkt ook. Ik ben benieuwd, wat nu?

De bussen starten hun motoren en de juf kijkt en telt. Ik krijg het warm. Twijfel of ik me ermee mag bemoeien of niet. Loop dan toch maar op haar af en zeg: “Heeft u gezien dat zijn zool helemaal loshangt?” “Ja”, verzucht ze “bent u familie of de oppas?” “Ehm, nee, de moeder van een van de kinderen hier op school”. “Heb ik weer hoor”, moppert ze, terwijl ze bozig naar de jongen kijkt.

 “Misschien moeten we er iets aan doen”, opper ik, “het is erg slecht weer en als hij zo de hele dag in de dierentuin moet lopen…” Ik kan mijn zin niet afmaken. Juf zegt dat dat niet haar probleem is, maar dat van zijn ouders. Ik voel me opgelaten, de jongen staat wat naar de punten van zijn schoenen te kijken. Dan bedenkt ze opeens iets: “Ik heb binnen nog een postelastiek liggen, die ga ik wel halen, dan binden we die erom”. “Tja”, zeg ik, “Volgens mij is die in vijf minuten doorgesleten, en zit je nog met hetzelfde probleem. Zijn er geen gymspullen van dit kind op school. Of van iemand anders, die hij zou kunnen lenen?” Juf zucht, ze heeft hier duidelijk geen zin in. Dan krijg ik de lijst in mijn handen gedrukt. “Oké, wil jij dan even op mijn klas passen” Nog net op tijd kan de jongen met witte gympies mee in de bus.

De dagen erna ben ik aan het werk op een aantal scholen. Ik leg dit dilemma voor aan de teams die ik ontmoet, met de vraag: Wat zou jij hebben gedaan? Jouw probleem of niet jouw probleem? Het antwoord is bepaald niet eenduidig. Dat verrast me. De discussie is levendig en boeiend, maar soms ook zorgwekkend. Ik hoop van harte dat mijn kinderen leerkrachten ontmoeten die soms ook bedenken hoe het is om in hun schoenen te staan, ook al valt dat net buiten hun taakomschrijving!

Wilma van Esch

Wilma van Esch is Projectleider Expertisecentrum E.G.O. Nederland.

U kunt hier de website van Wilma bezoeken