Verplaats je in de wereld van Cass: 'Soms is het tijd om te knuffelen'

16 januari 2015

Laura Loupatty maakt kennis met CASS, een verzamelnaam voor kinderen in het autistisch spectrum. In november startte ze als leraar van de Werkplaats in Bilthoven met drie collega’s (Pien, Sanne en Joyce) de cursus ‘Geef me de 5, helpt je op weg’. Naast leerkrachten nemen er ook zorgverleners en ouders deel. De eerste drie bijeenkomsten maken vooral de ouders diepe indruk en worden alle theoretische tips van leidster Anouk braaf genoteerd en de volgende dag doorvertaald naar de praktijk. Maar de vraag is: wat is er nodig? Haar blog.

Op de eerste studiedag maakt met name de groep ouders diepe indruk. Wij - als leraren - werken dagelijks met CASS en dat is pittig, maar met de handige tips lukt dat op een werkdag wel, de ene keer beter dan de andere keer, maar daarna ga je naar huis...
De ouders van CASS zijn ‘24/7’ (zou Sanne zeggen)  met CASS bezig, dag in dag uit, week in week uit, jaar in jaar uit....
De opmerking van een ouder: ‘Fijn zo’n studiedag’, begrijpen we veel beter.

We bekijken filmpjes, praten met elkaar, wisselen informatie met elkaar uit, stellen vragen en zijn vooral benieuwd naar de verhalen van de ouders.
‘Mijn kind loopt achterstevoren de school in en dan denk ik ....is hij gek?,’ zegt de moeder van CASS.
CASS is vijf jaar. Het verdriet en de emotie straalt van haar gezicht.

‘Wat hebben jullie geleerd, wat neem je mee van deze eerste dag?’ vraagt Anouk onze cursusleidster.
‘De impact die het heeft op de ouders,’ antwoorden wij.

Het blijft in onze hoofden zitten en we willen ons eigen team graag op de hoogte brengen. We realiseren ons dat het onmogelijk is, dat wat we in zeven uur gehoord en ervaren hebben niet in een paar zinnen kunnen verwoorden. Toch zetten we het na de eerste cursusdag op papier, om te delen zodat iedereen CASS leert herkennen.  Mijn hoofd is even leeg.

Na één week gaan we voor de tweede cursusdag. In de voorbije week hebben we de handvatten van Anouk toegepast.
‘Vaak is het héél simpel’ zegt ze.  De ‘oplossing’ is simpel, maar het is fijn als het je verteld wordt.  Het mooie is dat we toepassen wat we geleerd hebben en het werkt. Soms. We voelen ons zekerder en zien CASS op een andere, vernieuwde manier.

Vandaag staat het afstemmen op CASS centraal. ‘Weet je, dat is mijn grootste angst, dat hij zich zelf iets aandoet,’ zegt een moeder. Ze heeft tranen in haar ogen en ik zou het liefst met haar mee willen huilen. ‘Dat gaat niet gebeuren,’ zegt Anouk op een zeer besliste toon, ‘Want jij kent CASS zo goed, kijk hoe goed je nu al op hem afstemt.’

Het is kwart voor 4 als Anouk als afsluiting een filmpje laat zien. ‘Het is gemaakt door de vader van CASS en hij wil graag dat wij dit gebruiken bij de cursus.’ De muziek en de tekst komen binnen: Jij bent mijn kind uniek en wonderbaar, jouw wereld zal de mijne zijn..
Terwijl ik de tekst mee lees hoop ik dat CASS beter begrepen wordt.

‘Morgen gaan we weer hè Lauie?,’ zegt Sanne als ik de medewerkerskamer inloop. Het is de derde cursusdag. We leren hoe je omgaat met ‘duidelijk op de 5’: wie, wat, waar, hoe en wanneer.
‘Nou en dan zit hij niet lekker in z’n panty,’ zegt één van de cursisten als ze het over CASS heeft.  Ze werkt in de zorg, in een huis met één en al CASS.  Anouk vertelt over CASS die een extra kast in zijn hoofd maakt. Met verbazing luisteren we naar het verhaal.

Zo kan het werken in CASS zijn hoofd.

Een op het eerste gezicht makkelijke casus is pittig als we ons moeten verplaatsen in de wereld van CASS.  Aan de hand van de puzzel wordt het duidelijker.  ‘Jeetje wat is dit moeilijk,’ zegt Pien en ik knik. Deze theorie omzetten in de praktijk is lastig, maar zo leerzaam en zo waardevol.

Terwijl we aan de warme chocomel en koffie zitten, schrijven we de derde terugkoppeling aan het team.
‘Oké deze keer ging het over de wereld van CASS duidelijk maken op de 5,’ zegt Joyce.
‘Wie.... wat..... waar.... wanneer... ‘ dreunen we met z’n vieren voor-geprogrameerd op.
‘Waarom!? Nee, dat gebruik je juist niet,’ roepen we in koor en schieten in de lach.
‘Wie..wat...waar..wanneer en hoe. Dat zijn ze. Wn zo gaan we het doen. Punt.’

Maandagmiddag staat CASS voor me en ik zeg: ‘Wil je iets aan mij vragen?’
Hij kijkt me aan en zegt: ‘Soms is het tijd om te knuffelen.’ Vervolgens slaat hij zijn armen om me heen.


Laura Loupatty is werkzaam als leerkracht op de Werkplaats Kindergemeenschap in Bilthoven,  Ze schrijft over haar praktijk op haar eigen blog