Twee boze jongens, met de ruggen tegen elkaar toe. Maar wie heeft er een probleem?

23 mei 2015

Mieke Michiels is als intern begeleider op BS de Vijf Hoeven in Tilburg aan het kopiëren geslagen. Juist op het moment dat alle velletjes door de ruimte zijn gevallen, staat er een juf met twee jongens in de deuropening. 'Deze mannen kunnen echt niet samenwerken, ze maken elkaars werk kapot en zijn niet te sturen.' Werk aan de winkel voor Mieke, die echter een andere prioriteit lijkt te hebben. Hoe pakt ze dit aan? Haar blog.

Donderdagochtend. Gisteren hebben we op school studiedag gehad rondom het thema ‘Doorgaande leerlijnen rekenen en didactiek’. Om leerkrachten meer inzicht te geven in referentieniveaus, leerroutes en doelenlijsten ben ik druk bezig om deze te kopiëren, uit te vergroten, zodat deze zichtbaar in onze school aanwezig zijn. De gehele kopieerruimte ligt vol met A3- en A4-vellen en helaas zijn de meeste ook nog eens door elkaar gegaan. Balen.

Op dat moment verschijnt de vaste invalleerkracht van groep 5 in de kopieerruimte, samen met twee jongens met de boodschap dat ‘deze mannen echt niet samen kunnen werken, elkaars werk kapot maken en niet te sturen zijn.’   De jongens staan, om een statement zo lijkt het te maken, met de rug naar elkaar toe. Hun gezicht spreekt boekdelen.

Ik vertel de juf dat ik met ze zal praten. Meteen flitst het door mijn hoofd. Hoe pak ik dit aan? Ik heb een wirwar aan kopietjes enerzijds, en twee boze, teleurgestelde jongens anderzijds. Ik twijfel geen seconde en vertel - transparant en open - dat ik een probleem heb. Ik heb meteen hun aandacht, twee gewillige koppies kijken mij aan. Ik leg uit dat al mijn kopietjes door elkaar zijn geraakt, maar dat ik deze straks wel geordend in de school wil ophangen. Ik vraag of ze mij willen helpen. De jongens knikken enthousiast. De boze bui lijkt met de noorderzon te zijn vertrokken.

Ik neem ze mee naar mijn kantoor en leg uit dat er drie verschillende documenten zijn. Ze hebben het meteen in de gaten en overleggen hoe ze de klus het beste kunnen aanpakken. Er wordt een compromis gesloten: de ene zoekt de juiste, gelijke documenten bij elkaar; de ander legt ze op stapeltjes. Ze maken oprecht contact met elkaar, ze luisteren en ik zie twee stralende gezichten. De kopietjes liggen binnen no-time in mooie stapeltjes op mijn bureau. Tijdens het sorteren zegt het ene kind tegen het andere: ‘Dit is best leuk hé?’ Daarop zegt de ander: ‘Ja, maar ook een hele klus!’ Na enige bedenktijd komt er een aanvulling: ‘Maar wel een hele slimme klus!’

De kinderen genieten en mijn doel is bereikt. Ik ben niet meegegaan in de emotie van de juf, maar heb ze een ander uitzicht kunnen bieden. Was het tijdelijk? Ik denk het niet. We spreken ook nog over het probleem dat er was in de klas. Heel kort.  Want na deze "slimme klus" hebben ze vooral weer zin om aan de slag te gaan. Samen. Want met hun samenwerking zit het wel snor!

Mieke Michiels is moeder van drie kinderen en Intern begeleider op BS de Vijf Hoeven in Tilburg. Ze volgde recent het traject Pedagogische tact.