Schoolreisje: 'We gaan niet duwen en trekken, niet schreeuwen, niet klieren en niet rennen'

10 september 2016

Natascha Bruti schrijft over de onderwijspraktijk. Deze bijdrage is scherp en wellicht zullen er tenen krom trekken. Een column uit haar oude doos die al eens eerder in het tijdschrift Coaching stond: 'Schoolreisje'. 

Ik wachtte op de gang van een basisschool tot de directeur, met wie ik een afspraak had, me kwam halen.

Met interesse bekeek ik een tekening van een tank die over een lachend meisje met een bloemetjesjurk heenreed toen ik opgeschrikt werd door een schelle stem die een heel langgerekt 'ja' liet horen ('Ieieieieja', zo klonk het).

Ik zag de juf die deze klank veroorzaakt had met haar armen over elkaar staan, benen en rug recht alsof ze een strijkplank ingeslikt had en strakke trek rond haar mond. In deze - naar Sovjetbegrippen - communicatieve houding liet ze haar ogen over de groep kinderen marcheren. 'We gaan zo naar de bus. Op weg daarheen gaan we niét duwen en trekken, we gaan ook niet schreeuwen, we gaan niet klieren (hier noemde ze expliciet een naam) en we gaan ook niet rennen.'

Ze pauzeerde even en trok haar kin wat in, terwijl ze iets met haar mond en ogen deed. 'We gaan in de bus niet zitten zingen, we gaan geen vieze troep zitten eten, en we gaan zeker niet van ons plek.'

Ik verwonderde me over haar gebruik van 'we': ze wist wel een groepsgevoel te creëren. Een jongetje dat vlakbij mij stond, fluisterde tegen het kind naast hem: 'Wat mogen we eigenlijk wél?'

Hij mocht de hemel wel danken dat 'juffie' dit niet hoorde, omdat zij al met ferme passen naar de deur liep, op naar het schoolreisje....

Deze bijdrage is van Natascha Bruti en verscheen eerder in het tijdschrift Coaching.