Publiek kan stemmen op Onderwijsfilm van 2017: de drie nominaties zijn…?

25 augustus 2017

Drie documentaires komen in aanmerking voor de titel Nationale Onderwijsfilm 2017: De Kinderen van juf Kiet, Down to Earth en Ik, alleen in de klas. De vakjury van de stichting Nationale Onderwijsweek schoof het drietal naar voren uit een eerdere shortlist van acht. Welke film verdient volgens jou de winnende titel? Vanaf vandaag kan het publiek zijn voorkeurstem uitbrengen via het platform hetkind. Geef daarbij wel je argumentatie aan. Lees meer over de drie genomineerde documentaires en de regisseurs in dit artikel.

Welke film verdient volgens jou de winnende titel?
U kunt uw stem uitbrengen tot 1 oktober via deze website: www.hetkind.org. In de Nationale Onderwijsweek wordt op 4 oktober de winnende film vertoond in filmhuis LUX in onderwijsstad Nijmegen, met een bijpassend programma. De prijs - zowel van de vakjury als de publieksprijs - is een initiatief van de stichting Nationale Onderwijsweek. Vorig jaar vielen beide prijzen op de documentaire Forget me Not. Regie, camera en montage waren in handen van Jan-Jaap Kuiper.
.

Down to Earth

In gesprek met regisseur Rolf Winters

‘Down to Earth is eigenlijk nooit gepland, maar ‘ontstaan.’ Op zoek naar een andere levensstijl woonden we eerst vier jaar in een bos met Native Americans in Michigan. Daar ontmoeten we Nowaten, een medicijnman en Earth Keeper. Met hem is het idee voor deze film gekomen. We realiseerden ons dat wat we bij de Native Americans vonden, ook ergens anders te vinden zou zijn. Met het uitwerken van die visie en de voorbereidingen zijn we een jaar bezig geweest. Ons doel was altijd om onderdeel uit te maken van het leven daar. Een van de mooiste dingen dat ook herkenbaar is in de film, is dat wanneer je met een open hart bij zo’n gemeenschap komt, eigenlijk alle deuren voor je opengaan. We reisden niet met een hele filmcrew, maar als gezin met een camera in onze tas.’

‘Ik hoop dat mensen zien dat we niet op één iemand hoeven te wachten, die de grote wereldproblemen moet gaan oplossen. De belangrijkste boodschap is: “You are not powerless.” Als individu kun je de grootste bijdrage leveren wanneer je leeft vanuit je hart. We moeten allemaal accepteren dat we zelf verantwoordelijkheid hebben om de aarde te beschermen. In de film tonen we ze als de wijzen, de leraren, de sjamanen, de leiders en genezers: zij hebben een sensitiviteit, een wijsheid die de basis vormt voor hun leiderschap. In iedereen schuilt een Earth Keeper, ook hier in Nederland. Van jongs af aan hebben hoog-gevoelige mensen het moeilijk, terwijl in andere culturen dit aangeboren intuïtieve leiderschap wordt gekoesterd. We kunnen zoeken naar die gevoeligheid en drijfveer in jongeren om daar vorm aan te geven en het te stimuleren. Aan de hand van deze film creëren we mogelijkheden voor natuurlijk leiderschap, zowel op school, op werk en thuis, want daar wordt de mindset ontwikkeld.'

Dit is een bewerking van een eerder interview met Rolf Winters door Filmhoek.

Kijk terug: een  TV-item met Rolf Winters in EenVandaag op zaterdag 12 augustus 2017.


Website: http://www.downtoearthfilm.com/

De kinderen van Juf Kiet

In gesprek met regisseurs Peter en Petra Lataster

‘We hebben deze film gemaakt, omdat leraren belangrijk zijn in het leven van iedereen. De sociale problematiek wordt ons inziens omvattender en dat heeft zijn weerslag op het onderwijs. Desondanks worden leraren ondergewaardeerd, niet gerespecteerd en onderbetaald.’

Vanuit deze visie gingen regisseurs Peter en Petra op zoek naar een leuke leraar. Eén reactie op hun oproep sprong eruit. Directeur Smetsers van basisschool Het Palet in Hapert schreef in een liefdevolle brief over Juf Kiet, die een klas voor migrantenkinderen heeft. Na een bezoek aan en een gesprek met de leraar werd het duidelijk: “Onze film moest hier gemaakt worden.’.

Het echtpaar Lataster – al 25 jaar actief met documentaires - legt in deze film het accent op een goede leraar en goed onderwijs en niet onmiddellijk op de (migranten)kinderen. De film vertelt het verhaal van de relatie en de interactie tussen Juf Kiet en haar groep. De camera kruipt als het ware in de hoofden van de kinderen. Daardoor zijn zij het, die het verloop van het verhaal vertellen. Over de impact van deze film zijn ze duidelijk: ‘We hopen dat het effect van de film meer aandacht biedt voor nieuwkomers en begrip voor deze kinderen.’

Website:  http://dekinderenvanjufkiet.nl/

Interview met Juf Kiet: “Maan had geen tijd om te spelen: ze wilde leren.” Uit de nieuwsbrief van Plan Nederland augustus 2017

Ik, alleen in de klas

In gesprek met regisseur Karin Junger

Regisseur Karin Junger – deels van Joodse komaf - is opgegroeid in Wallonië met twee geadopteerde Koreaanse zusjes. Inmiddels woont ze al 35 jaar in Amsterdam, is getrouwd met een man van Surinaamse afkomst en heeft drie kinderen. Ze maakte de documentaire, omdat ‘blanke mensen geen idee hebben hoezeer discriminatie de eigenwaarde van jongeren aantast en hoeveel verdriet dat kost.’

In de opvoeding en op de basisschool van haar eigen kinderen speelt hun donkere huidskleur geen rol. Haar oudste zoon krijgt vervolgens op de middelbare school in Amsterdam-Zuid last van discriminatie, meer dan zijn broer en zus op hun VO-scholen. Op vakanties zijn er confrontaties met kinderen van ‘de witte wereld’: “Jullie zijn in de poep gevallen.” Het maakt Karin razend, ook al lijkt het voor de kinderen geen issue. Als een moeder haar excuus daarvoor aanbiedt, zijn ze daar toch eigenlijk wel blij mee. ‘Je moet dit soort uitingen nooit accepteren,’ zo houdt Junger haar kinderen voor. Die weerbaarheid is essentieel. ‘Als minderheid moet je je organiseren, omdat jouw positie nooit veilig is.’ Op het HBO en de universiteit wordt het echt moeilijk voor haar jongste zoon, hij haakt af. Haar eigen dochter vertrouwt Karin vervolgens toe dat ze altijd alleen in de klas is. ‘Niemand komt naast mij zitten.’

Daarop organiseert Karin thuis een avond over discriminatie met haar eigen kinderen en hun vrienden. Ze hoort de verhalen en de pijn. ‘We praten er nooit over met elkaar, maar ik voel het in mijn hart.’
‘Ik moet mij elke dag vermannen om de collegezaal in te stappen”, wordt er bijvoorbeeld gezegd. Om dat gedrag voelbaar en inzichtelijk te maken kiezen ze ervoor om deze persoonlijke gebeurtenissen na te spelen. ‘De betrokkenheid van iedereeen was enorm; het was bijna therapeutisch voor ze,’ blikt ze terug. De jongeren lijken door de film en het delen van hun ervaringen sterker te worden. ‘Als er nu vragen zijn over besnijdenis,’ zo vertelt een Marokkaanse vriend, ‘dan sta ik op en zeg ik dat ik besneden ben, dus stel je vragen maar.’

‘Het is goed om dit thema bespreekbaar te maken op school,’ zegt ze nu. ‘Dat maakt Nederlanders van jongs af aan bewust hoe het is om donker te zijn. Het onderwijs heeft een rol in de acceptatie van verschillen tussen mensen.’

Website:  http://karinjunger.com/

Over gerelateerde activiteiten: https://www.facebook.com/ikalleenindeklas/



 

De vakjury van de Nationale Onderwijsfilmprijs bestaat uit:  Szabinka Dudevsky, Rikie van Blijswijk, Maartje Janssens, Guido Crolla, Paulien Meijer  en Nicole Moorman. De jury wordt voorgezeten door Henk Sissing en Hans Neven. De eerdere voordrachten zijn afkomstig van EYE, NOM en van stichting NIVOZ.