Oogkleppen af: 'Na tien jaar zag ik voor het eerst de pracht van mijn zoon'

15 december 2015

Dietlinde van Wezel stapte een aantal jaren terug van de juridische en boekhoudkundige wereld over naar die van het onderwijs, de leraren en de kinderen.  Eerst voorzichtig en ondersteunend, maar na twee dagen aan de zijde van een bevlogen leerkracht voelde ze de passie ook in zichzelf loskomen. Het laatste zetje kreeg ze van haar eigen kinderen. Haar blog: 'Oogkleppen af, na tien jaar zag ik voor het eerst de pracht van mijn zoon.'

Mijn achtergrond heeft weinig te maken met (kennis over) kinderen, ik hield me vooral bezig met juridische zaken en boekhoudkundige materie. Tot ik mijn huidige collega ontmoette. Zij was een jaar eerder was gestopt met haar werk op de basisschool om methoden en trainingen voor scholen te gaan schrijven. Ze raakte iets in mij toen ze over haar passie vertelde, over haar droom om leerkrachten te ondersteunen om de huidige kinderen tot volle bloei te laten komen.

Ik had weinig kennis over schoolgaande kinderen, maar zag wel aan mijn twee zoons dat ze niet blij werden van school. Wat ze zei, intrigeerde me.  Ik bood aan haar enkele dagen per maand te helpen met het opzetten van haar bedrijf. Dat heeft precies twee dagen geduurd. Alle bellen rinkelden. Er was geen weg terug, ik móest en zou met haar samenwerken. Haar passie bleek ook de mijne. Dus heb ik mijn werk opgezegd. Ik kreeg een 20-tal pagina’s mee om me in te lezen.

De ochtend nadat ik alles gelezen had, liep ik de trap af en voelde me verdrietig. Op dat moment was ik me daarvan niet bewust. In de kamer bleken de twee ‘heren’ op de bank te springen. En natuurlijk, dat mag niet. Maar, zoals wel vaker gebeurt als ik mijn emoties onderdruk, heb ik mijn verdriet in boosheid op hen gericht. Ik stuurde ze naar hun kamer. De oudste was laaiend (en terecht) en knalde de deur dicht. De jongste volgde mij naar de keuken en pakte mij tot mijn verbazing vast om me te knuffelen. Wat doet híj nu, dacht ik. Hij krijgt straf, omdat ik met het verkeerde been uit bed ben gestapt (dat was me inmiddels ook wel duidelijk geworden) en in plaats van boos op mij te zijn, komt hij me knuffelen?

In een flits begreep ik dat  hij me kwam troosten, omdat hij voelde dat ik verdrietig was. Hij was toen 10 jaar. Al die tien jaar had ik niet één keer in de gaten dat hij zo gevoelig is dat hij gevoelens van anderen feilloos aanvoelt. En niet alleen dat, hij heeft zo weinig ego dat hij niet boos op me wordt na een onterechte uitval, maar juist mij komt troosten. Hoeveel volwassenen doen dat? Al tientallen keren heeft dit tafereel zich waarschijnlijk voorgedaan. En nu pas zag ik voor het eerst de pracht van mijn eigen kind. Wij keken elkaar aan en er is daar en toen iets veranderd tussen ons. Ik zág hem echt en hij wist het.

Het is een moment dat ik nooit zal vergeten en waar ik altijd dankbaar voor zal zijn. Door het lezen van de tekst van mijn collega, zijn mijn oogkleppen afgegaan. Ik ben gaan inzien dat ieder mens anders is en dat zeker de huidige kinderen heel veel dingen totaal anders ervaren dan ik; dat hun zintuigen anders werken. En dat wij allen een ander referentiekader hebben en geneigd zijn om het gedrag van de ander uit te leggen volgens onze eigen normen en waarden.

Dus als de kinderen nu iets onverwachts doen, blijf ik eerst kijken, zoveel mogelijk zonder in te vullen, en ga ik daarna pas handelen. Sindsdien word ik voortdurend verrast doordat de kinderen hele andere motieven blijken te hebben voor hun gedrag dan ik in eerste instantie zou denken. En juist in deze gevallen blijken deze motieven (bijna) altijd positief en liefdevol te zijn. Op dergelijke momenten reageren kinderen direct, ze zijn dankbaar dat ze gezien en gehoord worden, er is verbinding.

Dietlinde van Wezel biedt basisscholen diverse trainingen en methoden. Via een blog op de website van hspadviseurs.nl