Ode aan onze helden. Niet vanwege lessen of uitleg, maar door vertrouwen en aandacht'

27 september 2016

Cijfers, regels, kernwaarden, urennormen, in alle drukte vergeten we soms waar educatie echt om gaat, schrijft Daniëlle Krabshuis: het vormen van kinderen en tieners tot zelfstandige, inspirerende individuen. Rita Piersson beschrijft dit in haar speech over de helden van kinderen. De voorbeelden, de rolmodellen, de coachs. 'Ieder kind verdient een held'. Geïnspireerd door dit verhaal denkt ook Danielle terug aan haar eigen schooltijd, in het bijzonder de docent Latijn. 'De man die vroeg hoe het ging, niet of mijn werk af was.'

Wanneer ik terugdenk aan mijn schooltijd weet ik niets meer van wiskunde, maar ik herinner mij nog goed de docent die iedere les het geduld wist op te brengen voor mijn vragen. De docent die niet met het vingertje wees, maar ging zitten en bleef luisteren tot ik weer vertrouwen in mijzelf had.

Ik herinner mij weinig van natuurkunde, maar ik weet nog precies de opdracht die ik verkeerd had gelezen en waar ik toch mijn punten voor kreeg. De docent die de regels brak. 'Want ook al is het fout, je uitwerking klopt wel.' In plaats van een simpel systeem van drie onderdelen had ik een volledig werkend geautomatiseerd systeem ontworpen met meer dan twintig onderdelen. Getimed, geautomatiseerd en zelfs zichzelf corrigerend. Iedere andere docent had een onvoldoende gegeven, maar voor mijn extra werk en het werkende resultaat kreeg ik zelfs bonuspunten. Het was de eerste keer dat mijn harde werk en exploratieve houding beloond werd over het volgen van het boekje.

Mijn geschiedenisdocent vroeg om een betoog van 500 woorden over een geschiedkundig dilemma. Als gepassioneerd schrijfster wist ik het hele verhaal vast te leggen in twee korte zinnen, ver onder het woordentotaal. Sterk, kort, bondig. In plaats van strafpunten kreeg ik persoonlijke complimenten voor de bondigheid van mijn uitleg. Efficiëntie wordt beloond!

Nog een held: mijn docente Nederlands, die mijn liefde voor schrijven aanmoedigde, ondanks dat mijn huiswerk er soms onder leed. De docente die na school bleef om mijn verhalen te lezen en uren lang feedback heeft gegeven om mijn werk te verbeteren. Zij leerde mij weinig over Nederlands, maar zo veel over passie en reflectie.

Ver van al de anderen is mijn grootste invloed gekomen van mijn docent Latijn: de man die nooit opgaf. De man die eerlijk toegaf dat hij iets niet wist. Die erkende dat het werk zwaar was en die ons ondersteunde in plaats van forceerde. De man die vroeg hoe het ging en niet of mijn werk af was. Die vroeg hoe ik me voelde en niet hoe ver ik was. De docent die echt wist wat er in mijn leven gebeurde, maar nooit pretendeerde het te begrijpen. Voor onze hele klas is hij een inspiratie en steun geweest in onze laatste twee jaren. Niet vanwege zijn les, niet vanwege zijn uitleg, maar door zijn vertrouwen en aandacht.

We vergeten wel eens wat we niet leren, waar we niet voor betaald worden, maar wat wel van invloed is. Meer dan een goede docent wil ik een goede begeleider zijn, een coach en steun. Meer dan studievaardigheden wil ik ze levensvaardigheden geven, reflectie en ruimte om te ontwikkelen. Ik ben me meer bewust van mijn invloed op hun leven dan mijn invloed op hun cijfers.

Een masterstudente aan de Willem de Kooning Academie sprak laatst over 'de herinneringen die je opbouwt' met een leerling, in plaats van de studievoortgang die je hen geeft. Dit geeft stof tot nadenken. We weten dat leerlingen vrijwel alles wat ze leren in scholen weer vergeten, maar de relaties vergeten ze nooit. Werk je aan cijfers, dan word je vergeten. Maar vorm je hun toekomst, dan blijf je altijd in hun hart.

Danielle Krabshuis is een coach van het project Tutorial 4 Life. Met haar achtergrond in games werpt ze een nieuw licht op het onderwijs. Tutorial4Life  geeft leerlingen de kans om te ontdekken wie zij zijn en wat zij willen bereiken.  Succesverhalen staan op deze website.