Morningmeeting en coöperatief leren in Bhutanese school

5 oktober 2012

Twee weken trok Rikie van Blijswijk met man, gids en chauffeur door Bhutan. Tashi, de gids, organiseert op haar verzoek een bezoek aan de Shari Higher Secondary School in Paro voor  leerlingen 12-18 jaar.  Ze schrijft over haar ontmoeting met leerlingen en leraren in dit Himalaya Koninkrijkje met nauwelijks meer dan 800.000 inwoners, die haar als vanzelf deed denken aan de komst van Mr. Kanamori naar Nederland.

Prachtig land: Bhutan

Het boeddhisme zit in elke vezel van Bhutanen:  tempels worden druk bezocht en mensen lopen hun rondjes om de stoepa’s en chorten. Bruggen worden getooid met kleurige gebedsvlaggen; verderop wapperen de hoge witte herinneringsvlaggen aan de doden. De monniken in hun rode gewaden zingen de mantra’s en slaan op hun trommels. Ze zijn tot ver in de valleien hoorbaar. Mannen en vrouwen dragen tijdens werktijden de traditionele gho en kira;  foto ‘s van de koning hangen overal. Iedereen in Bhutan is enthousiast over de koning en zijn vrouw, die gekroond is op voorwaarde dat het land een democratie werd.

We zien onderweg akkers met rode chilipepers, aardappelen en boekweit. Ook zien we rijstvelden, maar het merendeel van de rijst moet uit India worden ingevoerd, evenals arbeiders voor de bouw van huizen en wegen. Er wordt veel handwerk verricht, machines zijn nauwelijks aanwezig, maar de meeste Bhutanen beschikken over een mobieltje en een aantal heeft een computer.

Bezoek aan een Bhutanese familie

Onze gids Tashi weet wat er in de wereld speelt, is opgeleid tot een Business Administrator in New Delhi, maar kan zonder toestemming van de koning niet verder de wereld intrekken. Hij neemt ons mee naar zijn houten huis, dat hij voor zijn ouders, zus en zwager en hun twee kinderen voor € 7,50 per dag heeft laten bouwen door Indiërs. Onderin de stal staan 1 koe en 4 kalfjes; op de overdekte veranda hangt de was; in twee kamers slapen de bewoners met de keuken als centrale ontmoetingsplek rond de houtkachel. Tashi Delmi, zijn zus, verwelkomt ons met boterthee.

Tashi Delmi en haar man zijn beide leraar en op haar school zijn we welkom. Onderweg zien we elke dag kinderen in hun traditionele schooluniform naar school lopen. Sommigen doen er twee uur over de school te bereiken. Ze hebben  een mandje met groenten en wat fruit en een brede thermoskan, waarin de rijst warm wordt gehouden voor de lunch, bij zich.

Morningmeeting:

De eerste bel om 8.45 uur kondigt de social walk aan: de 500 leerlingen maken het schoolplein schoon, verzorgen de bloemenperken en schrapen het onkruid weg tussen de stenen onder het zingen van het mantra 'O Mani Pad Me Hum'.

 

Na de tweede bel staan de leerlingen in rijen op het schoolplein. Elke rij vertegenwoordigt een huis en de leerling met het badge voorop is de ‘housekeeper’.

Op het platform voor het lerarengebouw staan de leraren opgesteld in een rij met hun gezicht naar de leerlingen.

Een leerling neemt het woord en introduceert drie leerlingen, die achtereenvolgens hun selectie van het nieuws uit de wereld, het nationaal  en tenslotte het lokaal nieuws presenteren. Elke student eindigt met zijn collega’s veel geluk toe te wensen. Vervolgens wordt de God of Wisdom aangesproken door een gebed in stilte en een gezamenlijk uitgesproken mantra. Het is stil op het plein, er wordt met aandacht naar elkaar geluisterd en met de ogen dicht gebeden en gezongen.

De directeur krijgt het woord en bedankt leraren en leerlingen voor hun inzet bij de geslaagde picknick en workshops van gisteren. Ze eindigt met de volgende oproep:

• Wees goed voorbereid als je met een les begint


• Neem elke les serieus en neem de school serieus


• Neem deel aan het gesprek en aan de opdrachten


• Concentreer je


• Haal de door jou zelf gestelde doelen vandaag


• Neem tijd voor jouw studie

Twee scouts beëindigen deze morningmeeting door het hijsen van de nationale vlag, waarna alle studenten het volkslied zingen en elk huis naar zijn eigen lokaal gaat.

Schoolwerk is handwerk

Voordat wij met Tashi Delma naar haar klas gaan, maken we in de beide kleine lerarenkamers kennis met de andere leraren. Ze vertellen ons enthousiast over hun werk en de moderne concepten die ze in de school hanteren: de 21st century skills en coöperative learning. Eén leraar is naar Singapore geweest om zich hierin te verdiepen en middels professional development  past het gehele team deze werkvormen nu toe. De leraren maken elke dag opnieuw hun materialen: er is geen computer om e.e.a. op te slaan. Ook op zaterdagmorgen is er school tot 13.00u.

Coöperatief leren

We zijn te gast in klas X a met zo’n 30 leerlingen van 16 jaar, die vandaag de verschillen en overeenkomsten tussen  de National Council en National Assembly  (Gyalyong Tshogdu) ontdekken en leren. ‘Are you ready for starting?’, vraagt Mrs. Tashi Delma en dan blijkt dat alle lessen niet in Dzongkha, de officiële taal in Bhutan, maar in Engels worden gegeven.

De opdrachten die ze geeft, betrekken de leerlingen actief bij het werk, zet ze aan tot denken en tot samenwerking: ‘Lees de teksten in het (Engelstalige boek) over de karakteristieken van de National Council en Assembly en haal er met jouw groepje één topic uit’.

Daarna staat uit elk groepje steeds een leerling op, die de gekozen topic verwoordt. De samenvatting is op een geel karton geschreven en op het schoolbord vastgeplakt.

Tashi Delma is uitnodigend naar haar leerlingen, geeft complimenten en vraagt steeds voordat een vragenronde komt,  of iedereen voldoende voorbereid is. Omgekeerd zijn de leerlingen zeer betrokken op de instructie en werken ze actief aan de opdrachten.

‘Noteer in tweetallen 1 verschil en 1 overeenkomst van de National Council en Assembly’ is de volgende opdracht waarmee de leerlingen aan het werk gaan. De leraar laat in twee rondes de leerlingen hun gevonden antwoorden geven en plakt vervolgens de blauwe kaart op het bord. Deze wordt plenair doorgenomen, waarna het huiswerk wordt opgegeven:

De leraar maakt het verschil

We zijn in een  klas van 14-15-jarigen voor een les in English Reading and Literature gegeven door Mrs. Tshering Tshomo, een charmante leraar, die  haar klas van begin tot eind weet te boeien met haar stem, haar vragen en haar verhaal en haar liefde voor dit vak. In het lokaal hangen een schoolbord, foto’s van de koning, uitingen van geluk en one-liners.

Mrs. Tshering Tshomo  leert de studenten een verhaal te lezen en te analyseren, kritische vragen te stellen en te beantwoorden en van literatuur te houden. Ze doet dat door een wervelende, vlotte presentatie te houden, met haar stem te spelen, vragen te stellen, samenvattingen te geven en leerlingen haar zinnen aan te laten vullen. Als een leerling een vraag wil stellen of een antwoord wil geven staat hij op. Daarna wordt hij bedankt door de leraar. Het is een vanzelfsprekende gedisciplineerde en prettige werksfeer, zonder een enkele opmerking of aansporing daarover van de leraar of klasgenoten.

Ik krijg de kans om met leerlingen te praten over hun leraar. De leerlingen zijn enthousiast over haar: ‘Deze leraar is zeer ervaren, varieert in werkvormen en geeft opdrachten om samen aan te werken’,  ‘ Ze legt gedetailleerd uit en geeft goede informatie’ en ‘  We werken in tweetallen met schouder- of gezichtspartners’ wordt gezegd.

Tenslotte sluit de leraar de les af en houdt haar leerlingen voor: ‘Je bent jouw eigen leraar’.  Ze nodigt iedereen uit om deze les af te laten tekenen in hun programmakaart.

We verlaten de Shari Higher Secondary School uit het land van de Donderende Draak met respect voor de wijze waarop de leraren en hun leerlingen samen een weg zoeken, zonder enige hulpmiddelen van betekenis, naar democratisering,  met handhaving van traditionele structuren en omgangsvormen.

Bruto Nationaal Geluk:

De koning en de regering halen de beste kennis van de wereld naar het land. Ook het Ministerie van Onderwijs nodigt adviseurs uit de gehele wereld uit om het onderwijs in het land te verbeteren en soms mag een leraar dus b.v. naar Singapore gaan. Maar:

Alle belangrijke besluiten in het land worden eerst getoetst aan het Bruto Nationaal Geluk, waar Bhutan meer waarde aan hecht dan aan het Bruto Nationaal Product.Bruto Nationaal Geluk hangt af van vier criteria /pilaren. Ontwikkelingen moeten allereerst duurzaam zijn. De culturele identiteit van Bhutan moet bewaakt worden, net als de natuurlijke rijkdommen van het land. Tot slot is goed bestuur noodzakelijk om de burgers gelukkig te maken.

Dit beleid wordt daadwerkelijk toegepast: ieder plan van de regering wordt getoetst aan deze vier pilaren van het Nationale Geluk. Voldoet het niet aan alle criteria, dan gaat het niet door. Hetzelfde geldt voor het verlenen van vergunningen aan bedrijven die in Bhutan willen werken.

Hiermee wil Bhutan zijn unieke, haast mysterieuze karakter in een ecologisch gezond land zoveel mogelijk behouden.

Zie:



Bron filmpje: website Azië

Foto's: Tashi, de gids en Huub en Rikie van Blijswijk