Het kwam uit de mond van haar collega. Hij vertelde Helmar Niemeijer dat hij thuis het mantra ‘vriendelijk – streng – boos’ hanteert. Eerst iets vriendelijk vragen, dan iets streng en dan (pas) boos worden. Lekker duidelijk voor de kinderen: die weten waar ze aan toe zijn (papa gooit je pas in je kamer na de derde keer), niet het eeuwige doorgaan en lief blijven, terwijl je zelf vooral heel veel zin hebt om het hele servies op de grond te gooien, omdat er niet geluisterd wordt. De praktijk is echter weerbarstig. Haar blog.

De betreffende collega heeft twee kinderen in ongeveer dezelfde leeftijd als mijn oudste twee. Daarnaast is hij jarenlang basisschooldocent en -directeur geweest. Ergens zal hij dus wel wat pedagogisch didactische ervaring hebben, en je hebt van die momenten dat je daar graag van leert.

Zo ook gisteren. Hij vertelde dat hij thuis het mantra ‘vriendelijk – streng – boos’ hanteert. Eerst iets vriendelijk vragen, dan iets streng en dan (pas) boos worden. Lekker duidelijk voor de kinderen: die weten waar ze aan toe zijn (papa gooit je pas in je kamer na de derde keer), niet het eeuwige doorgaan en lief blijven terwijl je zelf vooral heel veel zin hebt om het hele servies op de grond te gooien, omdat er niet geluisterd wordt.

Eerlijk vertelde hij er bij dat zijn kinderen hem ook op het v-s-b rijtje wezen. Zo was hij laatst thuis gekomen en had meteen geïrriteerd gevraagd waarom zijn zoon zijn fiets nou nóóit eens meteen binnen zette. (Wat herkenbaar was: ik was – op waarschijnlijk diezelfde regenachtige dag – ons huis binnen gestapt, zei nog net ‘hallo’ tegen de jongens en deelde ze toen zwaar zuchtend mee dat ze hun fietsen voortaan ook wel even een metertje door konden rijden om ze in de schuur te parkeren. )
De zoon van mijn collega reageerde op zijn vaders opmerking, dat hij nog een boodschap voor zijn moeder zou doen en binnen vijf minuten op pad ging. En of hij het eerst niet vriendelijk kon vragen.

Nu doen mijn jongens nooit boodschappen, al helemaal niet voor mij, maar deze snapte ik direct. We weten allemaal dat je krijgt wat je geeft, dat kinderen doen wat jij doet. Maar ja, onder druk van van alles en nog wat vergeet ik dat wel eens voor het gemak. Dit fijne gesprekje met mijn collega hielp me weer even herinneren aan hoe easy het is om vriendelijk te zijn en hoe veel leuker het leven het is zonder zuchtende en steunende aannames die je nog uit ook. En tegelijkertijd dat je als ouder niet eeuwig vriendelijk hoeft te zijn, even een lekkere pot duidelijk zijn kan nooit kwaad.

Mijn collega’s mantraatje deelde ik trouwens met mijn kinderen. Zo vroeg ik vanmorgen (vriendelijk) of mijn jongste zijn schoenen aan wilde trekken. Waarna hij heel vriendelijk vroeg of ík zijn schoenen hij hem aan wilde trekken. Ik antwoordde (streng) dat ik dat niet wilde en dat hij nú zijn schoenen aan moest doen. Waarop hij streng zei dat hij toch echt wilde dat ik nú zijn schoenen bij hem aan deed. Het boze stadium hebben we niet gehaald. Iets met toegeven en hem omwille van de naderende schoolbel toch zijn schoenen maar aan doen.

Ander verhaal, iets met geen ruggengraat

Helmar Niemeijer is moeder van drie jongens, werkte meerdere jaren voor een grote onderwijsorganisatie en draagt nu met Buro Zuiver bij aan verbinding tussen kinderen, ouders en scholen.