'Honderd procent van de geïnterviewden heeft last van jullie. Willen jullie dat?'

27 juli 2015

In de klas van Rob Bekker strijden Muno en Armiz om een adapter. De twee gaan ongegeneerd te keer. Hij geeft ze drie minuten in zijn hoofd voordat hij ingrijpt, de laatste minuut kondigt hij expliciet aan: ‘Ik hoor hoe jullie dit zelf aan het oplossen zijn, je hebt daar nu nog één minuut voor, dan moet het afgerond zijn, anders ga ik helpen.’ De jongens zijn wakker en de rust keer terug, maar de leraar vraagt Muno en Armiz om nog even te blijven staan. Hij heeft de gezichten van de andere leerlingen in het lokaal gezien en hun zachte gekreun gehoord. 'Dus moeten jullie nog even luisteren, want ik ga nu drie van jullie klasgenoten interviewen.’ Zijn blog.

Dit mag ik meemaken – het roept een les van zes jaar geleden in mijn herinnering: twee leerlingen in het lokaal hebben ruzie voordat ik er erg in heb, maar ik neem de strijd wel vanaf de eerste seconde waar. In 2007 ging het er nog hard op, nu is het een briesje dat over de vijver waait.

Er gebeurt maandagmiddag van alles in het lokaal, want er is een jonge gastdocent die zes weken lang met mijn klas onze digitale schoolkrant maakt. Mijn rol is hierdoor vloeiend veranderd in die van journalist. Ik sta aan de prachtige katheder die Samphan, een leerling van vier jaar geleden, voor me maakte (da’s weer een ander verhaal; focussen nu) en schrijf zoveel mogelijk van wat ik zie op. Tijdens het schrijven ontdek ik drie lagen in het verhaal en het vraagt aandacht die meteen te ontwarren en in verschillende kleuren in de tekst te zetten. Opeens, vier meter bij mij vandaan staan Muno en Armiz te strijden om een adapter (de laptops die de leerlingen dit jaar zelf moesten aanschaffen hebben geen geweldige batterijen; da’s weer een verhaal voor een andere keer).

De twee gaan ongegeneerd te keer. Mijn flitsconclusie is dat ze dan wel allebei gelijk zullen hebben.
Ik heb dus eerst meer informatie nodig voordat ik ingrijp.

Eigenlijk grijp ik maar eens helemaal niet in. Armiz en Muno gaan echt niet slaan, dus ik heb alle tijd. Dat is het verschil met een soortgelijke situatie zes jaar geleden; ik weet nu veel beter wat mijn taalgezellen wel en niet gaan doen. Wat mijn jonge gastdocent ervan vindt dat ik dit opstootje laat gaan, interesseert me dan ook niet. Je kan het zelfs omdraaien, wat vind ik ervan dat hij niet ingrijpt?

Ik weet dat Hemmo hier komt om de leerlingen te begeleiden in de techniek van het digitaal maken van een schoolkrant en dat hij zichzelf niet als leraar ziet. En terwijl hij de lead heeft en ik aan de zijlijn mijn notities maak, zou er daardoor een vacuüm kunnen zijn… Maar nu is de hele klas eigenlijk de leiding. Daar hebben ze in de afgelopen maanden genoeg ervaring in opgedaan. Dus…

...monitor ik de woordenstrijd tussen Armiz en Muno. Ze kunnen het allebei goed vertellen, maar het schiet zo geen meter op. Ik geef ze drie minuten in mijn hoofd, de laatste minuut kondig ik expliciet aan: ‘Ik hoor hoe jullie dit zelf aan het oplossen zijn, je hebt daar nu nog één minuut voor, dan moet het afgerond zijn, anders ga ik helpen.’

Ze zijn snel wakker, de een laat de ander de adapter en de rust keert weer. Denken ze.

Ik heb echter ook de gezichten van de andere leerlingen in het lokaal gezien en hun zachte gekreun gehoord. Ik vraag Muno en Armiz die al zijn gaan zitten, om nog even te gaan staan waar ze zojuist hun podium hadden gekozen. ‘Jullie moeten nog even luisteren, want ik ga nu drie van jullie klasgenoten interviewen die de hele tijd naar jullie hebben geluisterd.’

Ik begin bij Jamila die naast mij zit en van wie ik al had verstaan wat ze van het visvrouwengeklep vond. Ze zegt dat ze hoofdpijn heeft. Dan vraag ik of Farzad wil zeggen wat hij hiervan vond. ‘Als nog een keer gebeurt, ik ga buiten. Ik kan niet goed werken.’ Dan kies ik vanwege de blik op diens gezicht onze nieuwste leerling (op onze school worden elke week nieuwe leerlingen ingeschreven; maar dat is een ander verhaal) en deze - Ben wil ook wel spreken: ‘Mijn aandacht is kapot.’

De twee die midden in het lokaal staan hebben het al begrepen, maar er komt spontaan nog geen woord over hun lippen. ‘Honderd procent van de geïnterviewden heeft last van jullie,’ help ik ze op weg: ‘Willen jullie dat?’

Ze zwijgen bedremmeld. ‘Is dat ja of nee?’
Dan spreken ze uit dat ze dit niet willen. We horen zacht, en twee keer ‘Nee.’ Pro forma bedank ik iedereen nog even voor de samenwerking en dan zwijg ik weer aan de zijlijn.

Rob H. Bekker is docent Nederlands op de ISK in Utrecht. De Internationale Schakelklassen is een openbare school voor de leerlingen die geen of weinig Nederlands spreken en die zich voorbereiden op een toekomst waarin het gebruik van de Nederlandse taal een belangrijke rol speelt.

 

Iedereen maakt verschil, samen hebben we impact

 



 

 Als donateur ontvang je 'het Jaarboek 2014'
en de jubileumuitgave 'NIVOZ & de urgentie van goed onderwijs'