Heimwee naar een klas die niet meer bestaat

20 juli 2016

‘Arno, je wordt in het nieuwe schooljaar mentor.’ Dit werd docent Arno van Uden verteld, net voor de zomervakantie van 2007 op het Kempenhorst College in Oirschot. ‘Wie wordt dan míjn mentor?, luidde zijn tegenvraag. Amper twee jaar werkzaam in het vmbo-onderwijs kreeg Arno nieuwe verantwoordelijkheden toegeschoven en moest hij aan de bak. De twijfels worden door zijn omgeving weggenomen. ‘Jij kunt dat,’ zo krijgt hij te horen. En zelfs de leerlingen werken – zo lijkt het – mee. Zijn blog: ‘Heimwee naar een klas die niet meer bestaat.’

Aan het begin van het nieuwe schooljaar ontmoet ik voor de eerste keer, mijn eerste mentorklas. Ik voel lichte spanning op het moment dat ik de klas binnenkom, 28 (pré)pubers, net van de basisschool. De groep ademt een fijne sfeer uit. Mijn spanning verdwijnt er snel door. Er is meteen sprake van een ‘klik’.

Nog in dezelfde eerste week staat ook de plenaire ouderavond gepland. Op een donderdagavond sta ik als grasgroene mentor voor een groep van 56 ouders! Een grote groep, spannend… Het geeft aan dat er een grote mate van betrokkenheid met school en hun zoon/dochter bestaat. Ook hier is de positieve sfeer voelbaar, net als in de klas. Dat dit bijzonder is, realiseer ik pas echt jaren later.

In dezelfde maand - september 2007 - word ik ook voor de eerste keer vader. Op 13 september wordt mijn zoon geboren. Maar na enkele verlofdagen ga ik weer aan het werk. Ik start de dag met een lesuur aan ‘mijn eigen’ klas. Een groep meiden komt lachend, fluisterend en gniffelend binnen. Ik krijg cadeaus, voor mijn zoon! Met enthousiasme wordt verteld welk cadeau ze lief, leuk en schattig vinden. Ze hebben als klas zelfstandig geld ingezameld om deze cadeaus te kopen. Ik voel blijdschap en ben trots!

Het schooljaar gaat gepaard met humor, gezelligheid, vertrouwen, verbinding en positieve ontwikkelingen bij de leerlingen. Het mentorjaar wordt op een waardige manier afgesloten. Iedereen is welkom bij de ouders van Gideon. Zij hebben een bakkerij waar we vers brood bakken, zwemmen in de zwemvijver en eten van de barbecue. Huub en Tino verzorgen de muziek. Ik ga met een goed, maar een onbestemd gevoel naar huis. ‘Jammer, dat het jaar voorbij is!’

Het is lastig om aan te geven hoe deze goede sfeer tot stand is gekomen. Komt het door mijn onervarenheid als mentor? De betrokkenheid en het vertrouwen wat ik kreeg van de ouders? Of zijn het de leerlingen die mij vertrouwen gaven, een goede sfeer creëerden en het ijs braken met hun attentie rondom de geboorte van mijn eerste zoon. Het zal een combinatie zijn, waarbij de grootste dank van mijn kant uitgaat naar de leerlingen.

Op zaterdag 1 februari 2014 heeft de school haar jaarlijkse opening voor nieuwe leerlingen. Gelukkig worden we dan ook bezocht door oud-leerlingen. Ik zie Mirte en Manouk. Het gaat goed met ze. Mirte heeft inmiddels haar rijbewijs, is goed op weg met haar studie detailhandel en oogt tevreden. Manouk staat op het punt om haar diploma te behalen tot doktersassistente. Ze heeft zich creatief verder ontwikkeld, ze maakt mooie schilderijen (zie foto). Ik verneem via verschillende bronnen dat het met veel oud-leerlingen goed gaat. Enkele voorbeelden: Ellen gaat voor haar studie toerisme/recreatie vijf maanden naar Frankrijk, Gideon wordt een vakman op bakkerijgebied en is nog steeds zielsgelukkig  met Demi, die op haar beurt plezier heeft op de opleiding Sport en beweging en heeft hiervoor ervaring opgedaan bij de Paralympics in Londen. En Joyce keert nog een keer terug naar Canada voor haar studie evenementenorganisatie.

Het zijn berichten die me goed doen. De jonge prille bloemen en planten hebben zich ontwikkeld tot mooie grote bloemstukken, struiken of planten. Ik kijk terug als een tevreden tuinman. Wat zou het mooi zijn om over enkele jaren elkaar weer als klas te zien en verhalen uit te wisselen. Welke toekomstplannen zijn uitgekomen? Welke plannen liggen nog in het verschiet? Welke toekomstdromen zijn er? Hoe kijken zij terug op dit schooljaar?

Wat zou ik het graag nog een keer overdoen, met deze klas, ze nog één keer les geven en nog zo’n mooi jaar beleven. Ik voel heimwee naar een klas die niet meer bestaat!

Arno van Uden is leraar op het Kempenhorst College in Oirschot.