Stichting Nivoz logo
Sterkt leraren, schoolleiders en betrokkenen bij de uitvoering van hun pedagogische opdracht

Nivoz platform hetkind

Geschrokken en overmand: 'Ik ben hier en ik ben stil, doe niks, tenzij je het me vraagt'

24 maart 2016

Lola gilt, huilt en roept: 'Ga weeeeg!' Geschrokken als ze is van deze heftige reactie, vraagt Natascha Bruti zich in eerste instantie af wat ze als coach verkeerd heeft gedaan. Haar hart bonkt in haar keel en ze weet even niet wat te doen. Eenmaal aan tafel geschoven, komt ze tot rust. De adem brengt haar terug, in contact met zichzelf. En in verbinding, met Lola. Haar blog: 'Ik ben hier, ik maak een tekening. Ik ben stil en doe niks, tenzij je het me vraagt.'


ademinJaren geleden kwam Lola bij me. Er was veel complexiteit in haar leven, op veel lagen. Klaar mét jeugdzorg en psychiaters leidde de route naar mij. Er was ongetwijfeld een coach-vraag, maar die herinner ik me niet. Ik denk dat ik die heb losgelaten op het moment dat ik 'm hoorde.

We speelden de derde dag dat ze bij me was een spel. Ze was sikkeneurig, dat was het woord dat ik voelde. Ze droeg een gesloten houding en wilde controle houden.

Kennelijk was er op een goed moment een vraag of oefening die haar sterk raakte. Ze gooide het bord opzij. Rende naar mijn bank en kroop tussen de kast en de bank. Ze gilde, ze huilde en riep "gá weeeggg". Mijn hart bonkte. Ik zocht naar wat ík had gedaan. Vroeg haar dan ook wat ík had gedaan, wat ík kon doen.

"NIKS", gilde ze vanuit het diepste in haar longen. Ik was gericht op mijzelf, op waar ik het mis had laten gaan. En ik was hierdoor uit verbinding. Mijn hart was niet bij haar, alleen mijn schrik. Ik ging aan tafel zitten en zei haar; "Ik laat je even, oké? Want ik weet niet zo goed wat ik nu kan doen of zo."

Ik zat geschrokken en miserabel aan tafel. Zij miserabel tussen kast en bank.

Volkomen uit verbinding. Code rood dus in coaching ;)

Ik wist niet wat ik moest met mezelf. Toen dacht ik:

"Adem, Natascha, kalmeer... Adem in en adem uit. Neem waar. Wat gebeurde er? Er was 'iets' wat ik niet begrijp. Lola is weggekropen en werd overmand. Ik ook. Dat is er. Rustig. Het is allemaal oké."

Ik voelde me rustiger worden.

Ik zei haar opnieuw, maar toch anders:
"Lola, ik wil je graag laten weten dat ik net even erg schrok, omdat ik niet zo goed begreep wat er gebeurde, ik wilde je gelijk gaan helpen en troosten. Maar ik zou eigenlijk niet weten hoe en of je wel hulp nodig hebt. Ik vind het prima dat je daar zit. Met alles wat je maar voelt. Ik ben hier, ik maak een tekening. Ik ben stil en doe niks, tenzij je het me vraagt."

Met haar hoofd begraven in haar armen, die om haar knieën geslagen waren, riep ze: "Nou én!".
Maar ik kon weer de verbinding horen en voelen. Ze snikte, huilde en wiegde zichzelf. Ik hoorde haar scheuren. Mijn tranen druppelden op mijn tekenvel. Ik werd geraakt door haar diepe pijn. Ik huilde tranen met haar. Tranen van mens-zijn. Het waren niet mijn tranen. Het waren tranen van verbinding. Stille tranen zonder eigen pijn, tranen uit een veld dat ons allen behoort.

Terwijl mijn tranen over mijn wangen rolden, hoorde ik haar ineens diep ademhalen. Ik veegde mijn tranen weg en legde een wit blad op haar plek aan tafel. Schoof de krijtjes dichterbij die plek.

Na wat minuten stond ze op en kwam aan tafel zitten. Haar wangen en ogen rood. Ze pakte een krijtje en begon te tekenen. Ze keek niet naar me. Ik niet naar haar. We zaten stil bij elkaar. Een kwartier voor ze opgehaald werd, vertelde ik haar dat ze er nog een kwartiertje zou zijn. "Ik wil nog even tekenen. Niet meer dat spel. En niet praten."

De vrouw die haar kwam ophalen keek naar haar en naar mij. "Gaat het Lola?"
"Ja."
De vrouw keek naar mij. "Hoe was het?"
"Dat kan Lola beter zelf vertellen."
Lola keek weg en zei: " Ik werd even heel verdrietig. En een beetje boos."
De vrouw sloeg haar arm om haar heen.
"Wat fijn dat je je hier zo thuis voelt."
Woorden als balsem.

Aanwezig


Adem in en adem uit


Adem jouw eigen adem


Naast de ander blijvend


Weggaan is niet nodig


Er gewoon zijn


Zij aan zij, ziel aan ziel


Inleven zonder meelijden


Gewoon zijn


 

*Lola heet natuurlijk niet echt Lola..

Natascha Bruti opereert op een breed terrein van training en kindercoaching, onder de naam Thee met Koekjes - Van inspiratie tot realisatie.

Reacties

0
Login of vul uw e-mailadres in.


Er zijn nog geen reacties
Delen:
Op de hoogte blijven?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief