Pauline Jagtman

ex-directeur Radboud Docenten Academie

Pauline Jagtman is oud-directeur van de Radboud Docenten Academie en thans o.a. verbonden aan de Alliantie Voortgezet Onderwijs (AVO).
 

‘Jaarlijks starten zo’n 250 studenten een opleiding aan de Radboud Docenten Academie. Het gros heeft een master biologie, geschiedenis of maatschappijleer. Maar een klein aantal heeft een taal- of bèta-achtergrond, de traditionele tekortvakken. Mensen komen binnen als vakinhoudelijk specialist en in het ene jaar van hun docentopleiding moeten ze drie nieuwe rollen onder de knie krijgen, die van vakdidactisch specialist, pedagoog en professional. Dat is pittig, vooral als je bedenkt dat studenten een wetenschappelijke basis hebben en in relatief korte tijd zich de praktische kanten van het onderwijs meester moeten maken.’

‘Voordat ze met hun opleiding beginnen, hebben we met alle nieuwe docenten-in-spe een persoonlijk gesprek. Waarom willen ze in het onderwijs werken? Hoe stellen ze zich op? Zijn ze in staat straks mensen te vinden met wie ze samen op kunnen trekken? We willen weten of ze organisatiebewustzijn hebben. Hun verantwoordelijkheid durven te nemen. Denken over wat ze doen en vervolgens doen wat ze denken. Academici zijn van huis uit denkers, terwijl ze doeners moeten worden. Dat betekent – zeker in het begin – dat ze zich zelfbewust kwetsbaar op moeten durven stellen en dus sterk in hun schoenen moeten staan.’

‘Samen met de Alliantiescholen en de HAN werken we nauw samen in de Academische Opleidingsschool, vanuit de gedachte dat samen opleiden het best werkt. Groot voordeel van de samenwerking is de structurele aandacht voor en de praktische invulling van het permanent leren voor de docenten. Scholen willen graag dat eerste- en tweedegraads docenten in alle jaarlagen lesgeven, vooral met het oog op de door iedereen als super belangrijk ervaren doorlopende leerlijn. Maar dat gebeurt nog lang niet overal. De kunst is binnen school een cultuur te creëren waar binding op IQ én EQ plaatsvindt. Waar een mentaliteit heerst van ‘samen doen we iets beters’ in plaats van te blijven hangen in de discussie dat tweedegraders doeners en eerstegraders denkers afleveren.’
 

‘Docenten moeten kunnen binden en boeien. Investeren in glimmende oogjes én in hun eigen carrière. Ze moeten ook hun verwondering, verbazing en nieuwsgierigheid zien te behouden, al zijn er maar weinig die dat hebben. Bijna allemaal herinneren we ons de docent die ons het meest heeft gekwetst of ons enthousiasmeerde. Bijna nooit weten we van welke docent we het meest hebben geleerd. Dat is iets wat ik jonge docenten wil meegeven: vráág leerlingen hoe je hen meer kunt leren.’