Douwe Brouwer

Mijn professionele loopbaan begon 36 jaar geleden op een Boddaertcentrum in Leeuwarden. Kinderen kwamen daar dagelijks na schooltijd, omdat het thuis te vaak misging. De toenmalige directeur, Kees Siccama, heeft een bepalende invloed gehad op mijn verder loopbaan. Van hem heb ik geleerd hoe weldadig het is als er oprechte belangstelling is voor wie je bent. Dat falen niet leidt tot een aftreksom, dat worstelen iets is dat je samen doet.

Daarna kwam de kinderpsychiatrie in Amstelveen. Een plek zo kil, dat medewerkers zeiden, dat je zelfs je hond er niet zou brengen, maar waar kinderen, die het toch al niet meezat, moesten zien te overleven.

Via omzwervingen in het volwassenenonderwijs aan migranten, kwam ik 10 jaar geleden op de ISK in Utrecht, nu Ithaka, waar net aangekomen migrantenkinderen van 12-18 jaar met ambitie en last uit het verleden een toekomst voor zich zelf willen bouwen. Ik zag daar een groep docenten aan het werk, die zich door deze kinderen lieten raken. En die op hun beurt van betekenis wilden zijn in hun nabijheid. Daar wilde ik bij horen.

Collega en hetkind-blogger Rob Bekker wees mij op het bestaan van het NIVOZ. Met hem ging ik mee naar onderwijsavonden. Een feest van herkenning en inspiratie: mens zijn met elkaar.