Dorothe Welles

Mijn naam is Dorothé Welles-Kalfs, 57 jaar en nog steeds werkzaam op dezelfde basisschool waar ik in 1979 ben begonnen.

Ik ben geboren in een stadje dichtbij Arnhem, Huissen, alwaar ik op de lagere school al bezig was om juf te worden. In mijn eentje (of met zusje en/of vriendinnetjes) speelde ik dat ik een hele klas voor me had. Ik had een map gemaakt met een alfabetische lijst met kinderen. Hier hield ik ‘mijn administratie’ bij: als een onzichtbare leerling een stukje voorgelezen had, noteerde ik het cijfer dat er volgens mij bij hoorde, in deze klassenlijst. Uren kon ik daarmee bezig zijn.
Toen mijn 10 jaar oudere broer zijn eerste baan in het onderwijs kreeg, was ik de hemel te rijk dat ik de rekenschriftjes van zijn klas na mocht kijken. Heerlijk!

In de jaren zeventig was ik niet meer zo zeker van mijn zaak. Wat ik wilde worden? Ik wist het echt niet. Na veel ‘gedimdam’ kwamen mijn mentor en ik tot de conclusie dat ik zou starten met de Pedagogische Academie te Arnhem. Dan kon ik altijd nog zien wat ik wilde.

Het eerste jaar was geen gemakkelijke: als plattelandskindje in de stad moest ik nog veel leren. Nederlands spreken bijvoorbeeld! Waar ik tot die tijd goed uit de voeten kon met mijn dialect, werd dat onmogelijk op de PA. Het is dit jaar dat ik, samen met de andere plattelandsjongeren, ingewijd werd in het Nederlands, met hulp van studiegenootjes. Lesgeven was een drama. Mijn eerste mentor was een oudere juf die zo streng was, dat ik er ontieglijk bang voor was. Wekenlang deed ik over mijn eerste opdracht (terwijl het stageboekje zoveel andere opdrachten kende die aan het eind van de stageperiode af moesten zijn): het voorlezen van een verhaal. Nooit was het goed, elke keer moest het opnieuw. Uiteindelijk heeft het wel succes gehad: als ik nu voorlees, neem ik de kinderen mee op reis, laat ik ze voelen wat het verhaal inhoudt. Heerlijk om die snoetjes te zien die zich inleven in een verhaal!

Na mijn afstuderen, ben ik een jaar werkloos geweest en heb ik overal ingevallen. Dit resulteerde in 1997 in een baan op een Jena-van-plan-Plan school in Arnhem. Door de jaren heen hebbe mijn collega’s en ik veel aan ons voorbij zien gaan. Binnen ons team worden alle zaken die op ons af komen, kritisch bekeken en indien passend bij ons als school, stapje voor stapje ingevoerd. Ik zie de school als een school met hart voor kinderen. Dat past bij mij. Voorop stond en staat bij mij het welzijn en welbevinden van kinderen.