Gebroken arm: maar juf Nynke heeft meer te vertellen na deze ongelukkige val...

25 mei 2015

Nynke Postuma mag weer. De eerste werkdag op De Ranonkel in Someren, na haar ziekte, verloopt lekker. Aan het einde van de dag gaat ze met de kinderen nog even naar buiten, om te bewegen. En de juf doet vrolijk mee. Tot Eefje een ongelukkige val maakt. De gebeurtenis grijpt Nynke aan, en ze is niet de enige. Als de moeder even later naar school komt om te vertellen dat Eefje haar arm gebroken is, rollen er tranen. Haar blog: 'Dit zegt veel over de sfeer en betrokkenheid in jullie groep!'


Na maanden herstellen van de ziekte van Pfeiffer had ik gisteren mijn eerste werkdag helemaal alleen in de groep. Ik had er zin in, genoot van de kinderen en samen waren we lekker aan het werk. Richting het einde van de dag gingen we naar buiten om nog even lekker te bewegen.

Na verschillende bewegingsoefeningen werd er gevraagd of we ook gingen bokspringen. “Goed idee, ga je gang!” En de kinderen sprongen met gemak over elkaar heen. “Juf mogen we ook over jou heen springen?” En daar gingen ze. De kinderen die wilden en durfden, sprongen alsof het niks voorstelde, over mij heen.

Zo ook Eefje.Ze nam een aanloop, zette af en sprong…
Ze kon het net niet halen en viel erg ongelukkig op haar arm. Aan haar kreten kon ik horen dat ze veel pijn had. Snel naar binnen. De rest van de groep gezegd dat ze even rustig iets voor zichzelf mochten gaan doen. Ik met Eefje naar Laika, onze schoolleider (en BHV-er). Snel moeder gebeld en doorgestuurd naar de huisarts.

Wat voelde ik me vervelend!
Had ik de kinderen dan niet over mij heen moeten laten springen? Was dat zo ondoordacht van mij?
Veel tijd om er over na te denken was er niet. Snel terug naar mijn groep. Wat ik daar aantrof was prachtig! Alle kinderen waren tekeningen aan het maken voor Eefje. Een meisje had de coördinatie op zich genomen en het liep gesmeerd. Zelfs de jongens die 100 keer liever met Lego spelen waren aan het tekenen.
“Kijk juf, we maken Eefje haar naam met mooie letters…  Zie je dat hartje als puntje boven de j?
Ik teken eigenlijk nooit hartjes voor een meisje… maar voor Eefje doe ik het nu wel!”

Net voor de school uit is, komt de moeder van Eefje de school binnenlopen. Ze wil me even vertellen wat de huisarts gezegd heeft. Als ze uitgesproken is vertel ik haar dat ik me zo ontzettend vervelend voel bij wat er gebeurd is. Er rollen een paar tranen over mijn wangen. Haar reactie is vervolgens hartverwarmend! “Nee Nynke, zo moet je er echt niet over denken! Het is toch hartstikke mooi dat je als leerkracht meedoet, het laat zien hoe betrokken je bent. Heerlijk toch dat je als kind samen met je groepsgenootjes en juf aan het bewegen bent! Het had op elk moment kunnen gebeuren daar hoef jij je echt niet schuldig over te voelen!”

Ik bedank haar voor haar reactie en ga gauw de groep weer in om de dag af te sluiten. De kinderen willen natuurlijk weten wat de moeder van Eefje te vertellen had. Ook zien ze aan mij dat ik geëmotioneerd ben. Ik besluit open kaart te spelen en vertel dat ik het zo vervelend vind en me schuldig voel. De eerste reactie die ik van een meisje uit de groep hoor, komt vanuit haar tenen… “Nee juf! Je kan er echt niks aan doen!” De rest van de groep knikt instemmend.

Na schooltijd komt een jongen uit de groep naar mij toe. “Juf ik voel me ook schuldig. Het was mijn idee om te gaan bokspringen…” Ik druk hem op het hart dat het echt niet zijn schuld is. En spreek daarna zijn opa even aan om te vertellen wat er gebeurd is en wat zijn reactie was.

De rest van de dag ben ik in gedachten vaak bij Eefje. Ik heb stevige hoofdpijn en voel me erg rot. De volgende ochtend (ik ben vrij en dus thuis) hoor ik dat haar arm inderdaad gebroken is. Meteen voel ik me weer net zo vervelend als de dag ervoor. Ik besluit mijn gevoel te delen met Laika en rijd naar school. Ik vertel haar wat het met me doet dat dit gebeurd is. Laika reageert hetzelfde als de moeder van Eefje. En daar vult ze bij aan: “Ik zie trouwens regelmatig meer collega’s als bok staan. Ik heb zelf ook een keer meegedaan met een groep!” Opgelucht haal ik adem. Dan ik vertel haar over de tekeningen die de kinderen aan het maken waren toen ik met Eefje bezig was. “Wauw! Prachtig!” is haar reactie. “Dat zegt veel over de sfeer en betrokkenheid in jullie groep!”

Ik verwacht dat Eefje die warmte ook voelt als ze de tekeningen krijgt!

Nynke Postuma is leerkracht op De Ranonkel in Someren. Ze is getrouwd met Ralph en moeder van twee jongens, Jorrit (8) en Siem (6).