Een schoolleider staat op: 'Waar wil je je als school mee profileren? Zijn het de prestaties? Of draait het echt om het kind?'

15 maart 2015

Mari Swinkels - directeur van De Springplank in Sint Oedenrode - maakt een statement. 'Ieder kind heeft recht op onderwijs dat hem of haar past binnen een straal van twee kilometer rondom zijn of haar woning. Iedere onderwijzende instantie moet het vermogen hebben om elk kind te bieden wat het nodig heeft.' Hij spreekt uit eigen ervaring en ook zijn team in Brabant is inmiddels van de missie doordrongen.  'Passend onderwijs moet een geloof zijn. Je moet vanuit je intrinsieke motivatie willen dat het zo gaat lopen. Doen we dat niet, dan doen we kinderen ernstig te kort.'


Ik ben vader van drie kinderen. Mijn oudste zoon is anders, waarnemend en interpreterend, ofwel: hij heeft een autistische spectrumstoornis. Al in groep 1 bleek dat hij op de toenmalige school niet op zijn plek zat.

School wist geen raad met kinderen van dit kaliber, maar was ook geenszins van plan zich daarin te verdiepen. Zo’n jongen wordt niet gelukkig op een reguliere basisschool was de mantra. Wat doe je dan als onervaren ouder? Je vaart toch op het advies van de professional. Niet dan?

Dan maar de weg naar het medisch kinderdagverblijf. Iedere ochtend 35 kilometer met het busje naar het MKD en ‘s middags weer terug. In de zomer hing zijn hoofdje plakkend van het zweet tegen het busraampje. En dan gaat het knagen. Als ouder ga je jezelf op zo’n moment afvragen of dit de bedoeling kan zijn van het onderwijs. Noch mijn partner noch ik wisten wat er in Nederland allemaal mogelijk was op onderwijsgebied.

We hebben nog twee jongere kinderen. Een zat al op de school waar de oudste inmiddels vertrokken was. Bij de keuze voor onze jongste zijn we heel anders gaan kijken. Na een uitgebreide oriënterende ronde zijn we uiteindelijk op de openbare school in ons dorp terechtgekomen. Een openbaring…

We hebben onze middelste zoon én onze jongste dochter beide naar deze openbare basisschool gedaan. De middelste had wel wat bedenkingen, maar eenmaal op de nieuwe school had hij het meteen naar zijn zin.

Gedurende deze periode was ik manager in een zorginstelling. Nu is het daar ook niet allemaal koek en ei, maar een bureaucratie en een onwelwillendheid zoals ik in het onderwijs tot die tijd had meegemaakt... Als een kind even niet in de pas van de school meeloopt, ziet men louter nog onmogelijkheden in plaats van mogelijkheden.

Waar gaat het bij scholen om? Waar wil je je als school mee profileren? Zijn het de prestaties? Of draait het echt om het kind? Ik ging mezelf steeds meer vragen stellen over onderwijs.

Mijn oudste zoon zat inmiddels op een SBO en deed het daar aardig. Echter het meest schrijnende was toch te moeten zien dat datgene wat hij zo hard nodig had, zo ver van hem vandaan stond en dat waren vriendjes. Hij had een vergelijk met zijn jongere broer. Als die thuiskwam van school was er altijd wel een vriendje uit de buurt of hij ging bij een maatje spelen. Het was in ieder geval altijd dichtbij. De oudste kende dat niet. Per definitie kon hij door de week niet afspreken. Behalve op woensdagmiddag of de zaterdag. Dan was het helaas niet even op de fiets en lekker dichtbij. We hebben als ouders wat kilometers afgelegd om hem een leuke speelmiddag te geven. Hij vond het heerlijk en genoot er zichtbaar van, wij als ouders niet minder.

Het was voor mij reden om mijn carrière als manager in de zorg te beëindigen en mijn werkende leven voort te zetten als directeur van een openbare basisschool. Als directeur vind ik het mijn opdracht om alle kinderen een kans te geven op de school, in hun buurt. Ik steek daar mijn nek voor uit en ben niet bang om heilige huisjes stevig te raken. Passend onderwijs mag niet beleefd worden als een ‘moeten’ van bovenaf. Passend onderwijs moet een geloof zijn. Je moet vanuit je intrinsieke motivatie willen dat het zo gaat lopen. Doen we dat niet, dan doen we kinderen ernstig te kort.

Dat klinkt nu wel heel makkelijk, maar ook de mensen in je team moeten ervan doordrongen zijn dat het zo werkt. Ook zij moeten erin geloven en ervoor durven gaan. Dat is geen makkelijke weg. Toch slagen we er steeds meer in om met creatieve oplossingen kinderen op onze school te houden, die op andere scholen een SBO-advies gekregen zouden hebben. Ouders weten ons daarom ook te vinden en te waarderen. We nemen ook steeds meer kinderen van andere scholen uit het dorp over, omdat deze anders naar het SBO zouden moeten.

Ieder kind heeft recht op onderwijs dat hem of haar past binnen een straal van twee kilometer rondom zijn of haar woning. Iedere onderwijzende instantie moet het vermogen hebben om elk kind te bieden wat het nodig heeft.

Er zijn in mijn verhaal geen beren, behalve pro-beren!

Mari Swinkels is vader en onder meer directeur van basisschool de Springplank in Sint-Oedenrode.
Dit artikel verscheen eerder in een bladerboek ‘Zie andere zijde. Passend onderwijs anders bekeken’ (2011). Met dank aan Anouk Liebrand, een van de samenstellers van het boek.

Zie andere zijde. Passend onderwijs anders bekeken’ (2011).

Het hele boek is bij Anouk te bestellen, [email protected]

 
http://youtu.be/l0hdY1zo_2s