Een liefdevolle leraar: We hebben er allemaal één nodig!

17 april 2013

'We hebben er eigenlijk allemaal één nodig, op een zeker moment in onze schoolloopbaan: een leraar die ons leven heeft verrijkt door met open hart te luisteren. 'Miss A' was zo'n leraar, zoals in een eerder artikel beschreven. Zij maakte voor haar leerlingen  het verschil. Maar ook Tineke Spruytenburg, leraar in Rotterdam,  kan zich die speciale leraar herinneren. Een ode aan Dick, de leraar Frans op de MULO.

Vandaag deed ik mee aan het Festival van de geweldloze communicatie in Rotterdam. Op de openingsdag van dit drie dagen durende evenement was het programma speciaal afgestemd op leraren en docenten van alle mogelijk onderwijsinstellingen, van basis- tot hoger onderwijs. Martin van der Meulen, één van de twee internationaal gecertificeerde trainers NVC, vertelde in zijn inleiding het verhaal van een juf die het kind in haar leerlingen ontdekte toen ze haar hart opende voor wat in één van hem omging. De spreker had tranen in zijn stem en wij - de toehoorders - evenzeer. Ik hoorde in mezelf de echo van mijn motivatie om leerkracht te worden in 2002: mijn inzet is geslaagd als ergens, ooit één mens zich mij herinnert als de leerkracht die verschil heeft uitgemaakt in zijn of haar leven.

We werden uitgenodigd om het verhaal van onze eigen speciale leraar/docent in kleine groepjes met elkaar te delen en dit was mijn verhaal:

Ik was 13 jaar en net verhuisd van mijn geboortedorp naar een middelgrote stad. Ik zat in de tweede klas van de M.U.L.O. en mijn leven stond op zijn kop door familieomstandigheden, toen ik voor het eerst, op zaterdagochtend 6 december (sic!) naar mijn nieuwe school ging.  Op de oude school waren we net voorzichtig begonnen met de eerste lessen Duits, terwijl de kinderen hier al een vol jaar bezig waren zich deze taal eigen te maken.

Ik herinner me dat ik naast een meisje zat en hoe mijn nervositeit toenam naarmate de docent met zijn vragen ons bankje naderde. Ik voelde paniek en angst en spande me in om te volgen waar de groep bezig was in het boek voor mij.

Toen ik aan de beurt was vroeg de docent mijn naam en gaf me de opdracht om iets te vertalen. Ik had geen flauw idee wat het antwoord was en boog mijn hoofd diep over het boek. Ik voelde tranen opwellen en keek terloops naar mijn buurvrouw. Ze reageerde niet en het geduld van de leraar raakte op. Hij verhief zijn stem en maande me met onvriendelijke woorden aan om op te schieten. "We hebben niet de hele morgen" of iets in die trant. Ik wist me geen raad, voelde de ogen van de hele groep op me gericht en dacht dat iedereen aan me zag wat er allemaal mis was met mij.

De leraar Duits, die later tot het type bleek te behoren die je liever zo snel mogelijk vergeet, bulderde nog iets en gaf mijn buurvrouw de beurt toen ik begon te snotteren. Mij stuurde hij de gang op.

Op dit punt in het verhaal is mijn herinnering niet heel duidelijk. Wat ik nog weet, is dat ik op de gang onder de kapstok op een bankje zat en hartstochtelijk snikte, toen er een kleine, smal gebouwde man van mijn vaders leeftijd naast me kwam zitten. Hij stelde zich voor als onze klassenleraar en vroeg me wat er was gebeurd.

Hij gaf zonder er veel woorden aan te besteden aan dat hij wist in wat voor situatie ik verkeerde en zei me toe dat ik altijd bij hem terecht zou kunnen als ik problemen had, ongeacht om welke collega het ging. Ik sloot hem in mijn hart en bewaar nog altijd een foto van ons samen in een botsautootje tijdens een schoolreisje.

Hij was er zich terdege van bewust dat hij veel voor mij betekende, onze leraar Frans, Dick Hogewind, en ik ben er zeker van dat hij voor nog veel meer leerlingen een wezenlijke bijdrage heeft geleverd aan hun leven.

Tineke Spruytenburg is  leerkracht op de Piloot in Rotterdam en heeft tevens een bureau voor kindercoaching en leerkrachtondersteuning in Bergambacht, klik hier.