Het schooljaar was een paar weken oud. We waren goed van start gegaan. Alle leraren waren uitgerust teruggekeerd en gemotiveerd weer aan de slag gegaan. Gelukkig waren er geen nare gebeurtenissen in de zomervakantie geweest. Het zag er allemaal heel geordend uit. Tot die maandagmorgen waarop Harry, onze leraar scheikunde, niet op school verscheen.

Dat was op zich ongebruikelijk. Niemand had een bericht van verhindering ontvangen. En dat van een collega die anders altijd heel punctueel is. Een leraar van in de veertig, zeer gemotiveerd voor zijn vak en betrokken bij het wel en wee van zijn leerlingen. Juist omdat het zo ongebruikelijk was, voelde het niet goed aan. Iets moest er met Harry gebeurd zijn.

Dat bleek ook al snel. Diezelfde ochtend kwam de politie voor spoedberaad op school. Een zaak van de hoogste urgentie. Het verhaal was snel verteld. Op de pc van Harry was porno aangetroffen. Kinderporno. Hij was getraceerd door Interpol, dat vervolgens in samenwerking met de Nederlandse politie die maandagmorgen een inval had gedaan in het huis van Harry. Hij en zijn partner waren voor verhoor meegenomen, het huis was doorzocht en pc en laptops waren voor onderzoek meegenomen. Omdat al snel het materiaal uit de computer naar boven was gehaald, waren Harry en zijn Belgische partner direct in staat van beschuldiging gesteld.

De connectie leraar-kinderporno was té heftig om afwachtend achterover te leunen. Maar tegelijkertijd wilde ik per se niet op de mogelijke uitkomsten vooruitlopen.

Het verhaal van de politie overviel ons enorm. De connectie leraar-kinderporno was té ernstig om afwachtend achterover te leunen. Maar tegelijkertijd wilde ik per se niet op de mogelijke uitkomsten vooruitlopen. Er is altijd nog zoiets als onschuld tot schuld door de rechter is vastgesteld en een veroordeling volgt.

Ik vond het vreselijk moeilijk de afweging te maken tussen enerzijds het schoolbelang en anderzijds het individuele belang. Ik trok al snel de conclusie dat dit niet een zaak was om breed mee naar buiten te treden. Nog diezelfde dag kreeg ik het bericht van de politie dat Harry ontkende dat hij iets met het gevonden materiaal van doen had. Zijn partner had het een aantal jaren geleden geproduceerd en die had er verder nooit met hem over gesproken. De verspreiding moest ook van oudere datum zijn, nog voordat zij een relatie waren begonnen. De pc mocht dan wel het eigendom van Harry zijn, hij had nooit de bestanden van zijn partner ingekeken. Voor Harry was het een schokkende confrontatie, zo meldde de politie. Vooralsnog bleef hij evenwel in hechtenis.

Naar collega’s en leerlingen meldde ik zijn afwezigheid zonder verder ruchtbaarheid aan de reden te geven. Ik moest eerst tijd winnen. Maar hoeveel tijd zou mij worden gegund? Mijn adjunct was een van de zeer weinigen die het hele verhaal kende. Hij wees er voortdurend op dat we openbaarmaking door derden vóór moesten zijn en het zelf openbaar moesten maken. Dat stond haaks op mijn opvatting dat we niets naar buiten moesten brengen en dat we alles moesten doen om de werknemer en het team in bescherming te nemen.

Elk woord zou te veel zijn. Want ook als hij later zou worden vrijgesproken, dan nog zou de schade permanent zijn.

Ik meende dat te kunnen doen, omdat ik vertrouwen had in het verhaal van Harry. Wanneer we naar buiten zouden treden met het verhaal, zou niet alleen zijn verder werken bij ons op school onmogelijk worden, maar zou eigenlijk zijn hele carrière in het onderwijs voorgoed voorbij zijn. Elk woord zou te veel zijn. Want ook als hij later zou worden vrijgesproken, dan nog zou de schade permanent zijn.

Zonder al te veel moeite kon Harry enige tijd van school wegblijven. Ontslag was nooit aan de orde, wel werd hij voorlopig op non-actief gesteld. Pas als de zedenpolitie een ‘clearance’ had gegeven dat hij niets met het materiaal van doen had gehad en er daadwerkelijk niets van had geweten, kon hij op school terugkomen.

Maar zolang die ‘clearance’ er niet was, moesten we er elke dag rekening mee houden dat op de een of andere manier het nieuws naar buiten zou kunnen komen. Dat onze school met de zaak zou worden verbonden. Dan zouden we hier als eerste PowNed op de schoolstoep hebben. Met hun bekende ondervragingstactiek, inclusief achtervolgingsmethode. Dan is elk woord verkeerd. Maar ik nam dat risico om mijn collega te beschermen. Om mij goed te wapenen tegen mogelijke vragen, kreeg ik heel gerichte mediatraining. Eindeloos vaak herhaalden we de antwoorden op alle mogelijke vragen. Inclusief insinuaties dat we een kinderporno-verspreider in bescherming namen. Het zou onze school in een heel moeilijk parket kunnen brengen, maar toegeven aan druk tot openbaarmaking van een mogelijk ongegronde aanklacht, wilde ik zeker niet.

Het was een keuze die ik kon rechtvaardigen en die achteraf gezien ook de juiste bleek te zijn. Onze collega had inderdaad niets van doen gehad met het aangetroffen materiaal. Had er nooit van geweten. Hij was vrij man. Zijn partner niet. Die werd veroordeeld. Harry kwam terug op school en hervatte zijn werk. Een persoonlijk drama dat persoonlijk bleef en waarin vrienden hem hebben ondersteund.

Maar dat ene moment van keuze tussen quasi-transparant spreken en vol vertrouwen zwijgen, dat moment was cruciaal in het hele proces. Ik ben blij dat ik toen de goede keuze heb gemaakt.