‘De goede docent laat vaardigheid, kennis en gevoel samensmelten, zodat het kind groei in zijn ontwikkeling leert herkennen’

4 maart 2015

Arno van Uden koppelt een muzikale belevenis uit zijn kindertijd aan een betekenisvol moment met zijn leraar op de banketbakkersschool. Magische momenten van onschatbare waarde. Het wederzijdse contact tussen leraar en leerling is voorwaarde voor goed onderwijs. Daar maakt de leraar het verschil. Zijn blog: ‘De goede docent laat vaardigheid, kennis en gevoel samensmelten, zodat het kind groei in zijn ontwikkeling leert (her)kennen.’

In 1988 ben ik 13 jaar, thuis krijgt de eerste CD-speler een plek. Paul Simons – Graceland wordt grijsgedraaid. Vooral “You can call me Al” is favoriet. In het voorjaar van 1989 gaat de telefoon. Mijn peetoom en peettante vragen of ik zin heb om mee naar het concert van Paul Simon te gaan op 18 juni 1989, in het Goffertpark te Nijmegen. Zijn Graceland-tour. Dat wilde ik wel, al wist ik niet precies wat me te wachten stond.

18 juni 1989. Vroeg in de middag arriveer ik bij mijn oom en tante. De Graceland- LP ligt op de platenspeler en schalt door de kamer. Het is fantastisch weer. We vertrekken naar het Goffertpark. Er zijn 60.000 bezoekers met één gezamenlijk doel: er een mooie dag beleven. We vinden een mooi plekje midden in het park. Begin van de avond, het concert van Paul Simon begint. Ik sta op een koelbox om beter te zien. Het is magisch, vooral als tijdens “You can call me Al” het complete veld uit zijn dak gaat, als mijn tante haar kippenvel toont tijdens “Under African skies” en zoals mijn oom staat te genieten! Er hangt een geweldige sfeer.

Het gevoel blijft nog dagen in me, sterker nog het gevoel leeft nog voort. Tijdens elk concert wat ik nu bezoek, is er wel een moment dat ik aan deze dag terugdenk. Dit initiatief, deze dag, deze sfeer, dit concert heeft onmiddellijk een latente interesse in mij geactiveerd. Dit heeft zich verder ontplooit in muziek als troost, ter inspiratie, als gezelligheid en als uitlaatklep.

Schooljaar 1995. Ik ben leerling aan de bakkerijschool in Wageningen. Ik word opgeleid tot allround brood- en banketbakker. Tijdens de broodlessen ben ik minder gemotiveerd, ik word niet geprikkeld. Gedurende de banketlessen ben ik zeer gemotiveerd. Dit verschil had niets te maken met de te maken producten, brood of banket. Nee, dat verschil maakte de docent! ‘Mijn’ docent banket had het! Hij had rust, aandacht, humor en hij wist met eenvoudige bewoordingen mij te motiveren tot het beste. Tijdens een les cakegebak, gaf hij mij het gevoel dat ik het kon, (banket)bakker worden. Ik maakte niet de mooiste gebakjes, het waren ook niet de lekkerste gebakjes van de klas. Maar het was goed, deze docent zag hetgeen wat in mij schuilde. Tijdens het geconcentreerd snijden van deze gebakjes keek hij naar me, gaf hij me een bemoedigende blik en gebaarde dat het perfect ging. Het was een kort waardevol moment, zonder woorden, maar met levenslange betekenis. Hier werd een latente competentie geactiveerd; door zijn non-verbale communicatie, op het juiste moment, smolt vaardigheid samen met kennis en gevoel. Een magisch moment! Ik voelde groei in mijn eigen ontwikkeling.

De goede docent is in staat om: het ongrijpbare grijpbaar te maken, het onbekende bekend te maken, het ontastbare tastbaar te maken. Dat is een docent die latente competenties of interesses bij zijn leerlingen weet te vinden en te activeren. Die docent laat vaardigheid, kennis en gevoel samensmelten, zodat het kind groei in zijn ontwikkeling leert (her)kennen. Hiermee maakt hij of zij het verschil.

Ik wens elk kind dergelijke docenten toe!

Arno van Uden is leraar op het Van Kempenhorst College, een vmbo-school. Deze column stond eerder in het magazine Van12tot18.