Column: Magnetrononderwijs

17 december 2011

Martin Dogger is leraar op de Schatkamer in Zwolle en heeft de opleiding Pedagogische Tact gevolgd. In zijn  columns schetst hij subtiel  hoezeer leraren en kinderen elkaar nodig hebben. Stella zet hem in deze column 'Magnetrononderwijs' even stil. Zijn bijdrage.


‘Heb je even tijd voor ons? We willen even iets vertellen’.
De tijd is er. Het moment vind ik wat minder, zo vlak voor de vakantie. Maar iemand die wat wilt vertellen, is altijd welkom bij me.

‘Mijn dochter wil je even wat vertellen. Dat vind ze wel moeilijk om uit zichzelf te doen, dus daarom ben ik even mee gegaan. Stella, kun je het nu zelf vertellen?’
‘Dat weet ik nog niet, hoor’. Ik kijk Stella aan, en reageer: ‘dat lukt toch best? Je zit al bijna twee jaar bij me in de groep, en je kent me goed nu. Je weet wie ik ben.’
Moeder vertelt me dat dat het probleem juist is. Stella merkt dat ik vaak boos ben op haar de laatste tijd, en ze weet niet goed waarom. Dat is het zetje wat ze nodig heeft. ‘Het klopt niet helemaal meer meester. Vorig jaar was het heel anders, deed je veel aardiger. Toen deden we ook meer leuke dingen in de klas, zoals een spelletje in de stamgroep. Nu is dat minder’.

Er volgt een geanimeerd gesprek, waarin we beide open en eerlijk vertellen wat we van de situatie vinden. We maken de afspraak om na de vakantie wat leuke activiteiten te doen, en Stella voelt weer hernieuwd vertrouwen. Met een goed gevoel gaan we naar huis, lekker vakantie vieren. Maar met een autorit van drie kwartier en een vakantie is bij mij genoeg ruimte voor reflectie.

Terugkijkend merkte ik bij mezelf een ergernis, vlak voor het gesprek begon. Deze ergernis werd versterkt tijdens het gesprek. Ik vond het een beetje zeuren. Boos? Dat viel best mee. Stella moest er maar mee leren omgaan. Dat was mijn primaire reactie. Maar dat voelde niet goed. Het was niet eerlijk om een meisje uit groep 6 op die manier neer te zetten en af te schepen. Ik was me niet bewust van het gevoel dat ik Stella had gegeven. Want er lag een groot deel bij mij. Ik  was niet helemaal tevreden was over het zelfstandig werken tijdens rekenen. Er wordt gepraat, niet hard, maar wel met zo'n volume dat niet iedereen zich goed kan concentreren. Daar stoor ik me aan. Maar ik had zelf niet in de gaten dat deze ergernis zo duidelijk naar buiten kwam. Wat Stella voor elkaar heeft gekregen bij mij, is een inzicht in mijzelf. Mijn buitenkant klopte niet meer, met mijn binnenkant. Ik koos een oplossing, die ik eerder niet koos. Waar ik eerst koos voor een dialoog, een aanpak waarbij ik actief de kinderen betrok en bleef betrekken tot alles was opgelost, koos ik nu voor de snelle oplossing. Even flink boos worden, stem verheffen en weer door.

En dat is toch een beetje als een magnetronmaaltijd. Snel, effectief voor dat moment maar je beleeft er niet noemenswaardig veel plezier van. Stella had dat haarfijn door. Waar ik het probeerde met wat extra stutten en steunen, wist Stella bij het inzicht te laten groeien dat mijn fundament weer een inspectie nodig had.

Een week later is het tijdens rekenen een kabaal van jewelste! 'Nou, kom op zeg! Dat mag wel wat minder!'zeg ik.
'Ja jongens' zegt Stella. 'We moeten wel rustiger werken, hoor. Meester wil daar eigenlijk helemaal niet boos over worden'.

We kijken elkaar even aan.
Ik leer het nog wel...

Martin Dogger

Foto: Marcel van Herpen