Awesome. Ofwel: een ventje dat de voorrechten van zijn eigen land al vroegtijdig opmerkt en dat in één zin kan verwoorden

21 september 2016

'We mogen onze handen dichtknijpen voor al die voorrechten die we onze kinderen kunnen meegeven. Maar tegelijk mogen ze leren dat dit niet vanzelfsprekend is.' Gerard Plaggenmarsch raakt in gesprek met zijn zoon Ruben over Engeland, in de Engelse taal. Dat levert een mooie conversatie op. Maar Gerard komt ook tot de ontdekking dat de wereld soms te mooi is voor woorden. Zijn blog.

Natuurlijk verlies je bij het ondertekenen van een Brexit niet je stem.
En al helemaal niet je moederstaal.
Vooral als die taal alle barrières heeft doorbroken en alle uithoeken
van de wereld heeft bereikt.

Ook op onze scholen. De plek waar kinderen tweetalig worden geschoold.
Op een creatieve manier wordt hun leefwereld vergroot door grenzen te verleggen tijdens de Engelse week.
Een prachtige manier om een andere wereld via taal te ontdekken.

Tijdens mijn jeugdjaren ging dat anders. Via een koptelefoon kreeg je woorden te
horen die daarna klassikaal werden opgedreund. Natuurlijk met een Engels accent en
een foutloze uitspraak. Anders kreeg je een mep tegen je koptelefoon.
De enige sfeer die er was, werd veroorzaakt door de tabak die via de pijp
van de leraar werd opgebrand. Wat achterbleef was een heerlijke geur die al het leed deed verzachten.

Nooit gedacht dat deze drillessen nog een positieve bijdrage zouden krijgen aan
een conversatie met mijn zoon.
Het kan verkeren. Zo ook op een zondagochtend op weg naar de kerk.
Tijdens ons wekelijks fietstochtje stak Ruben van wal.

'Daddy I like to play with Wilmer, but for him it is moeilijk to play with me and andere children.'
'Thats true Ruben. For Wilmer life is not easy. But also for you, because you like to
play with your brother.'
'Yes and do you know what is nice. That we living in an awesome land.'

Kijk dat mag ik. Een ventje dat de voorrechten van zijn eigen land al vroegtijdig opmerkt
en dat in één zin kan verwoorden.
Vooral dat awesome sprak mij aan. Er klinkt iets van verwondering in door.
Natuurlijk ben je als vader nieuwsgierig waarom een land in aanmerking komt voor
de status 'geweldig'.
Maar dat kon Ruben goed onderbouwen.
'It is not hot and it is not raining.'

Not always verbeterde ik hem. Maar dat drong niet tot hem door, want hij ratelde al verder:
“Ans in this land bedenken ze nice things. And you can play everywhere.”

Natuurlijk is dat laatste belangrijk voor kinderen en wat zijn er veel mogelijkheden
om hen daarin tegemoet te komen.
Je zou maar in een land wonen waar ontspanning veranderd is in spanning door dreigend geweld en waar een speelplaats geen veilige plek meer is.
We mogen onze handen dichtknijpen voor al die voorrechten die we onze kinderen kunnen meegeven.
Maar tegelijk mogen ze leren dat dit niet vanzelfsprekend is.
Alles is gegeven goed en daar moeten we zuinig op zijn.
Want een awesome land creëer je met elkaar en alleen binnen die grenzen krijgen kinderen
de ruimte om spelenderwijs te leren.
Natuurlijk ook de Engelse taal, want dat levert soms een mooie conversatie op.
Maar vooral om te ontdekken dat de wereld via taal te mooi is voor woorden.
Of op zijn Rubens: Awesome.

Gerard Plaggenmarsch uit Duiven heeft zich altijd thuis gevoeld bij kinderen, puur en enthousiast als ze zijn. Dat was ook de reden om voor één jaar vrijwilligerswerk te gaan doen in een kinderhuis. Dat werden uiteindelijk acht jaar. Eenmaal terug in Nederland trouwde hij en werden er twee jongens geboren, Wilmer en Ruben. In zijn boek ‘Jongleren, een kunst apart’ staan hun levens centraal. De opbrengsten van het boek doneert hij aan het Palestijnse kinderhuis Jemima, in Beit Jala.