26 Polderkind. Je bezingt dit omgekeerd Atlantis door als eerste je ogen aan te bieden, blauw als de barricades die jouw koninkrijk omringen. Kijkend over deze muren zie je de wereld wachten. Op jou? Misschien. Polderkind. Je bevindt je in een fase waarin alles anders is, waarin veel gezelligheid is geweest en komen gaat, want elk lachend gezicht in de hoofdstraat weet waar je vandaan komt en morgen heen gaat. Polderkind. De ogen die je gaf gaven nieuwe inzichten, verlangens die ik was vergeten, naar het oh zo zoete leven dat ik zelf maar al te gauw ben ontvlucht, naar een klein leven dat zijn omvang vindt in de velen armen die het draagt. Polderkind. Je zou willen vliegen, de zwaluw in jezelf los willen laten of tegen de stroom in zwemmen, en dat je het hele rijk met je meedraagt, oh, Polderkind. Oog om oog en oog en oog en Hemakoffie die net zo gezellig is, of een goed stuk vis dat je laat voelen dat je leeft. Alles beeft onder het gewicht van de lading liefde die jij meedraagt, die laten zien dat op de bodem zo veel kracht te vinden is om door te zetten, om niet bang te zijn. Ik denk dat wij allebei minder bang moeten zijn. Want we kunnen vliegen. Polderkind. We kunnen allemaal vliegen naar verre kusten en toch nog altijd de weg naar huis weer vinden. Polderkind, die de sporen van haar voorgangers navolgt en in het diepe durft te duiken, ook al is dit onverwachts of zelfs gevaarlijk. Die verschoven stenen in haar ogen, bessen in haar buik en goud in het hart heeft. Bente
RkJQdWJsaXNoZXIy MjUzMjc=