NIVOZ Jaarverslag 2020

65 Het coronajaar heeft mij met de neus op een feit gedrukt: ik verkeer in een enorm bevoorrechte positie. Naast dat corona nog niet echt dichtbij is gekomen, gebeurde er meer in 2020 wat dit expliciet zichtbaar maakte. De toeslagenaffaire laat zien dat de overheid nog nooit mijn vijand is geweest, mij machteloos laat en geen redelijkheid toont. De verdere groei van Black Lives Matter in de VS en het toenemend bewustzijn in Nederland van ons institutioneel racisme maken mij duidelijk dat ik nog nooit geen kans heb gekregen op basis van mijn uiterlijk of afkomst. Sterker nog, ik heb meer kansen gekregen. Aanverwant bevestigt de HUMAN-documentaireserie ‘Klassen’ wat we al langer weten in het Nederlandse onderwijs: een dubbeltje wordt nog steeds maar heel moeilijk een kwartje. Dat heb ik nooit ervaren. Als kwartje heb ik na een ‘witte’ basis- school via het vwo een universitaire master afgerond, nota bene als één van de laatsten met een toeslag, genaamd de basisbeurs. Het is ongemakkelijk om te ervaren dat mijn wereldje zo comfortabel is, terwijl anderen een hele andere beleving hebben. Ik ontmoet en spreek alleen nog mensen die ik goed ken, nieuwe contacten zijn er nauwelijks of alleen functioneel via een beeldscherm. Mijn bubbel wordt steeds kleiner. ‘De ander’ is een berichtje in de (sociale) media geworden. Het frustreert me dat ik mij onthand en machteloos voel om (letter- lijk) de afstand tot en tussen anderen te verkleinen. Meer dan ooit ervaar ik wat één van de krachtigste waarden van onderwijs is: een plek om anderen te ontmoeten. Een plek waar we elkaar in de ogen kunnen kijken, kunnen horen wat de ander doormaakt, je verbonden voelen met een geheel. Een plek om samen ‘in de wereld’ te zijn. De escalaties rondom de Amerikaanse verkiezingen tonen in mijn ogen een uitvloeisel van wanneer we elkaar niet meer ontmoeten. We gaan leven in verschillende werelden, met eigen werkelijkheden. De ander zijn waar- heden worden leugens. We vergroten de excessen en gaan de ‘genuan- ceerden’ daarmee identificeren. Kritisch op het overheidsbeleid rond corona: wappie! Op Trump stemmen: racist! Die labels frustreren het gesprek en de interesse in elkaars behoeftes en beweegredenen. We vergeten dat we allemaal mensen zijn, elkaars gelijken. Ik verlang er dus naar dat we elkaar weer ontmoeten. En hoop vurig dat we zodra we weer veilig ‘naar buiten kunnen’ niet met gebalde vuist ons gelijk gaan halen, maar de hand uitsteken en vragen: ‘Hoe is het met je? ◆ Stefan van Langevelde is onder- wijsadviseur bij Take a Step en docent master peda- gogiek bij Fontys Hogeschool.