Nivoz Jaarverslag 2019

27 • • • Een lijzige gestalte komt op me af. Flauw glimlachje op de mond. ‘Hallo Baltus, lang niet gezien!’ We geven elkaar een hand. De onderwijsavond is net afgelopen en ik had hem al even in het publiek zien zitten, de verlegen leerkracht. Baltus is denk ik een van de trouwste volgers van NIVOZ. Hij heeft ooit een traject Pedagogische Tact gevolgd, is daarna gecoacht door een van de docenten, lid geweest van het bloggerscollectief en nog altijd klopt hij af en toe – zachtjes – aan voor een praatje of ommet een idee te komen. We volgen hem in zijn loop­ baan al op drie verschillende scholen. Hij geeft natuurkunde, een vakgebied dat niet direct met pedagogiek wordt geasso­ cieerd. Baltus heeft tegen de stroom in moeten roeien op een van zijn werkplekken, maar geeft niet op. Anderhalf jaar geleden is hij een deel van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela gaan lopen om even afstand en rust te nemen. Hij vertelt mij nu dat hij in die periode ook mindfulness heeft leren kennen. Eerst zo’n flauwe cursus die niet beklijft, vertelt hij, maar uiteindelijk in een klooster waar hij het echt in de vingers heeft gekregen. ‘Ik gebruik het vrijwel iedere dag in mijn lessen nu, de leerlingen weten dat ook en doen eraan mee.’ Huh, in een natuur­ kundeles? Ook al weet ik dat Baltus zichzelf altijd weer laat uitdagen om iets nieuws te leren, toch heb ik dit niet aan zien komen. Hij vertelt meer en ik daag hem uit er eens een blog over te schrijven. Een week later sluiten de scholen en is alles ineens anders. Baltus stuurt ons een mail: ‘Hoe ben je als leraar dichtbij als je op afstand staat?’ Precies de vraag die ons als pedagogisch instituut ook bezighoudt, maar die we nog niet eens verwoord hadden. Dank Baltus, voor je immer wijze woorden en het mogen aanschouwen van je prachtige ontwikkeling • • • Annonay Andersson Dichtbij, als je op afstand staat