Nivoz Jaarverslag 2019

18 • • • Het was de laatste bijeen­ komst van een PT-traject. Een traject waarbij ik gedurende de gehele periode van start­ bijeenkomst tot deze dag een wat onbestemd gevoel had. De bijeenkomsten waren telkens prettig, maar ik durfde niet met zekerheid te zeggen of het nu werkelijk impact had. Die laatste bijeenkomst had­ den we wat losjes voorbereid, met een aantal vaste ankers en verder ook veel ruimte om mee te bewegen met wat er zou komen. Tijdens het spelen van een spel waarmee de spelers op peda­ gogische ervaringen reflecteer­ den, betrapte ik mijzelf op een gevoel van teleurstelling. In het reflectiewerk van de docen­ ten was de leerling en haar gedrag het onderwerp en het pedagogisch handelen bleef onderbelicht. Ik dacht: zijn we nu, na al die bijeenkomsten, nog steeds niet bij de leraar zelf? En meteen realiseerde ik me dat ik dáár juist voor kom. Niet om te oordelen of veroor­ delen, maar om te steunen en te helpen. Voorzichtig probeerde ik het perspectief van de leerling in beeld te brengen. Vroeg ik de docenten hoe ze dachten dat hun leerling, jongvolwassen, zich voelde. Of ze trots zou zijn op zichzelf en wat ze zou den­ ken wanneer ze in haar bed lag en terugdacht aan de dag? Het was genoeg voor de groep docenten om erin te duiken en ze lieten zich respectvol en kwetsbaar uit over hun leerling en hun eigen handelen, over hun onzekerheden ten aan­ zien van ‘het systeem’ en hun werkelijke verlangen om écht contact te maken. Ze verschenen daar, aan die tafel, in hun mogelijkheden en potentieel. En ik zat erbij en keek ernaar. Dankbaar voor dat ze me in lieten zien welke docent ik het liefst wil zijn. • • • Ellen Emonds Verschijnen