‘Het is de zoektocht die je in deze periode ziet en die wat mij betreft altijd nodig is, met je leerlingen en met je collega’s,’ zegt Bas Huijbers, docent op het Vox College in Amsterdam, de vernieuwingsschool met heterogene jaargroepen en veel projecten. In deze podcast vertelt Bas, vader ook van drie schoolgaande kinderen, over zijn praktijk en over zijn pedagogische opdracht, die vastzit aan zijn eigen biografie. 

Op Vox College, de middelbare school in Amsterdam-Noord die hij vier jaar geleden met een aantal begon, is Bas Huijbers onder meer docent maatschappijleer en mentor van zestien leerlingen. Hij ging kort voor de coronaperiode van vier naar twee werkdagen per week, ook en vooral om na te denken en stil te staan bij het onderwijs dat hij geeft. Om te vertragen, zoals hij het zelf zegt. ‘Om mezelf vragen stellen als ‘wat wil ik nu, wat is belangrijk en wat is nu mijn opdracht? Want dat lukt niet als je vier, vijf of zes dagen per week bezig bent en een school aan het opstarten bent.’

Door de coronacrisis en het afstandsonderwijs zijn die fundamentele vragen opportuun geworden, merkt Bas, niet alleen voor hemzelf. Hij ziet de zoektocht om zich heen, nu leraren en docenten nog nadrukkelijker tegen de verschillen tussen leerlingen aanlopen en ze deels de grip zijn kwijtgeraakt. Zo leert de ervaring. ‘Wat je ziet is dat er in een gemeenschap, een groep of een klas kinderen zitten die je allemaal verschillend moet behandelen om iets te bereiken. Met de een communiceer je per app, de ander per mail en zo zijn er nog vijf of tien mogelijkheden. ‘

‘En als het over onderwijs maken, is het altijd die zoektocht met elkaar,’ zo vertelt Bas Huijbers. ‘Er zijn geen oneliners of simpele ideeën om goed onderwijs te maken, anders hadden we het allang op die manier gedaan.’ Hij vertelt over zijn mentorleerlingen, waarvan een deel het makkelijker heeft en een ander deel zwaarder. Dat veertien van de zestien kinderen toch keurig hun opdrachten inleveren en het dus eigenlijk echt wel goed doen. Hoe komt dat dan? ‘Het eerste waar ik aan denk is dat ik bij allemaal, op een of twee na, een keer op huisbezoek ben geweest. De relatie is er. Ik snap de thuissituatie en kan daar ook rekening mee houden.’

We drijven in de onderwijswerkelijkheid van nu dus op ‘de relatie’ die we met onze leerlingen hebben, zo betoogt Bas, ‘op onze gedeelde geschiedenis.’ En we nemen altijd onze eigen biografie mee de klas in, zo weet hij. Zelf had hij een verschrikkelijke basisschooltijd, niet alleen doordat hij zijn vader verloor, maar ook en vooral doordat er zijn geval sprake was van dyslectie en die beperking pas laat erkend werd. ‘Ik denk dat elk kind het goed wil doen. Ik deed zelf enorm mijn best, maar het lukte me niet. Dus ik weet dat school niet altijd leuk is en dat hoeft ook niet altijd. Maar elk kind moet wel met plezier naar school toe komen. Dat staat voorop.’

Bas spreekt in deze podcast over het grote perspectief en over een herbezinning, ook op de opdracht die we als leraar of docent hebben. Leren we kinderen het vak of de competenties? Of leiden we ze de wereld in, de publieke ruimte, waarin ze verantwoordelijkheden voelen over diezelfde ruimte die we met elkaar delen?

Dit is de vierde aflevering van een serie over ‘Onderwijs in andere tijden, over de pedagogische vragen.’